Day 88

 

Ik heb het eigenlijk ‘te druk’ om te schrijven want ik probeer Anthonie en Maggie in een week tijd zoveel mogelijk van Chiangmai  te laten zien. En het is grappig om te zien wat hun ervaren. Want wat voor ons al weer de normaalste zaak van de wereld is (olifanten is voor ons momenteel gelijk aan een labrador), is voor hun toch heel apart en bijzonder. We begonnen bij de internationale school van Kiki en Billy. De volgende dag naar de Hilltribes en het olifantenkamp. We sloten de middag af met een overheerlijke lunch met superview over een vallei en een waterval. Zaterdag had ik een verrassing voor ze in petto, namelijk rijstplanten. Met een mooi farmers pak aan werden we door de rijstvelden geleid naar het oefenveld. Het was duidelijk dat Maggie niet bekend is met farmers pakken want midden op de rijstvelden verloor ze haar broek… En het is best lastig om met grote regenlaarzen in de modder te staan en je evenwicht te behouden en tevens rijststekjes te plaatsen. Je hebt het idee dat je vastgezogen wordt door de modder. Het einde van de middag zouden we met de hotel bus naar het stadje gaan. Helaas was er geen bus meer ter plekke dus werden er 2 Mercedes limo’s voorgereden die ons naar de stad brachten. Ik en Anthonie voorop in de auto en Maggie en de kids in de ‘volg auto’ achter ons aan. Lekker geshopt en met een tuk tuk naar het lekkerste restaurant van Chiangmai (ChezMarco) gegaan, waar ze super beef carpaccio serveren. Vandaag zijn we de tijgers gaan bezoeken in Tiger Kingdom en in het hok geweest met de smallest Tigers (2 en 3 maanden oud). Ook de manicure, pedicure en foot massage stond hoog op het lijstje dus volgde die erna. En nu zijn we ‘uitgeput’ en blussen de dag af in het zwembad. Nog 2 dagen en dan vertrekken ze al weer naar Nederland. Het gaat veel te snel….

Day 88 Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

Day 88 Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

Day 88 Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

Day 88 Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

Day 85

 

Changing places.

Gisteren hebben we mijn zus Anthonie en haar dochter Maggie opgehaald van Chiangmai airport. Het is echt apart om je zus en je nichtje weer te zien na 3 maanden. Ook de kids waren door het dolle heen. We werden beladen met leuke cadeaus, heerlijke champagne (wat onbetaalbaar is in Thailand) en kaas (yes!). Ze blijven een week bij ons in het resort en vertrekken volgende week woensdag weer naar Nederland. We hebben een hele leuke week voor de boeg want we gaan de toerist uithangen en dit wisselen we af met het zwembad en eten en drinken. Cas is vanochtend vertrokken naar Bangkok en zal tot en met volgende week op de Bangkok Jewelry fair zijn. En als dit voorbij is gaat het snel. Dan mogen we nog 2,5 week genieten om vervolgens weer in het vliegtuig te stappen op weg naar Nederland. Ik moet er nog niet aan denken want het leven is te fijn hier. Anthonie en Maggie (die momenteel een massage krijgen…) snappen inmiddels waarom. Het leven is hier fijn en ongecompliceerd. Wij spreken inmiddels zoveel immigranten die Chiangmai niet meer willen verlaten. Je kunt hier voor een goede prijs een vrijstaande villa huren in een prachtige omgeving. In Nederland heb je voor die prijs een appartement op een          C-locatie. Een hulp in huis, een kok of een nanny, geen probleem want het kost niks.          In Thailand betaal je gemiddeld 150 euro per maand voor een fulltime hulp in huis. Benzine tanken wordt voor je gedaan, boodschappen worden voor je ingepakt en (gratis)thuis bezorgd. Manicure, pedicure 5 euro voor een uur, kapper 3 euro, massage 10 euro voor 1,5 uur. En dan wordt je ook nog als koning en koningin behandeld als je westerse bent. Gisteren moesten we kleren kopen voor de beurs en we werden geholpen door 6 medewerkers en 2 managers (ik overdrijf het niet). Nu is het wel zo dat je voor de helft van de tijd niet begrepen wordt, maar ze proberen het wel en ze zullen er alles aan doen om je te helpen. Ik heb nog 25 dagen om van dit heerlijke land te genieten en dat ga ik ook zeker doen!

Hieronder zie je het weerzien van Kiki, Anthonie en Maggie. De foto spreekt boekdelen over de blijdschap van Kiki.

 

Day 82

 

Op deze foto zie je onze ‘tweede werkplek’.

Omdat het kantoor op de showroom geen ramen heeft, een gemiddelde temperatuur heeft van 5 graden onder nul, de koffie niet te pruimen is en omdat de werktafel met etensresten geen uitzondering is zoeken we wel eens onze uitvlucht buiten. Eenmaal buiten voel je weer de heerlijke temperatuur maar voor de rest je moet niet om je heen kijken. Er staat een houten tafel tussen de geparkeerde auto’s. 3 Meter verder wonen mensen al zou je eerder denken dat het een vuilnisbelt is. De mensen hier binden een vergiet aan een stok die als antenne moet dienen. De mensen zijn heel erg arm en de showroom is dan ook goed beveiligd.

Nu de bouw van de tijdelijk fabriek klaar is richten  we ons op de bouw van de  permanente fabriek. Vanwege Nederlandse subsidieregels moet de fabriek klaar zijn voor 1 November dit jaar. We zijn al regelmatig naar wat grond gaan kijken in de buurt van de tijdelijke fabriek. Uiteindelijk hebben we grond gekocht van de vader van Pam. En dat is een verstandige beslissing want de familie van Pam heeft nogal wat connecties in Chiangmai. Haar neef en oom zijn burgemeester van Chiangmai stad en provincie. Nu zijn er regels omtrent het bouwen van fabrieken in Chiangmai en mag er in deze periode eigenlijk niet gebouwd worden. Dat zou dus ook voor onze fabriek gelden maar 1 blik naar Pop doet ons inzien dat deze regels niet helemaal voor ons opgaan. Volgende week start men de bouw.

Pop loopt regelmatig rond met witte rollen onder zijn arm met de tekeningen van de nieuwe fabriek. Voorheen negeerde we deze witte rollen maar na onze huidige Thaise kantoor ervaringen zijn we redelijk bemoeizuchtig geworden en hebben we, tot lichte ergernis van Pop, al heel wat wijzigingen doorgegeven. Ons kantoor krijgt een heus raam en een deur naar buiten, en niet te vergeten een eigen koffiezetapparaat!

Oh ja; op de foto zie je Cas die probeert een mal onder de loep te krijgen. Maar zoals je ziet zal hij nooit een echte ‘sieradenboer’ worden. De mallenmaker die zojuist 180 kilometer (!) met de bus heeft gereisd om de mallen in een oud sigarendoosje aan ons te showen, kijkt dan ook vrij sceptisch naar de handelingen van Cas. En op de voorgrond zie je een blik cappuccino die we uit noodzaak aangeschaft hebben om de oh zo heerlijke koffie van de showroom te ontwijken. Lang leve de Senseo!

Day 80

 

Day off

De kids hadden gisteren een vrije dag van school. We besloten om een dagje er op uit te gaan en de kids mochten zeggen waarheen. We hadden het kunnen weten; naar de olifanten. Pff daar gaan we weer. Rondom Chiangmai heb je een ruime keuze aan olifanten kampen maar het varieert enorm in prijs. Je kunt 6000 bath pp kwijt zijn (150 euro!) voor een dagje met olifanten maar ook 2000 bath. We besloten voor de goedkope optie te gaan en fingers crossed dat het een prima kamp zou zijn. Het busje waarmee we werden opgehaald deed mij en Cas al twijfelen aan het niveau van het kamp. We werden afgezet in the middle of nowhere want het kamp was niet per auto te bereiken. Lopend tussen de tabaksvelden en over bamboe bruggen bereikten we het kamp. 3 Lemen hutjes 6 olifanten en 3 mahoets (olifantenverzorger). S…, waar waren we aan begonnen met 2 kleine kinderen. Maar het geld was al betaald dus we zouden wel zien wat de dag ons zou brengen. De ochtend begon met de training en na de lunch zouden we de bergen in gaan. Maar uiteindelijk hadden we een top dag. Dit was het echte werk. Nu moesten we zelf  met een stok met pin eraan, de olifant op het juiste pad houden. Het is echt hard werken om de olifant de gewenste richting op te krijgen en je evenwicht te houden 2,5 meter boven de grond. Ook de rit was spannend want het was vrijwel onbegaanbaar gebied en heel stijl en rocky. En onze dochter die verblikt of verbloost nergens van,wat een coole kikker. Ze baalde vreselijk dat ze afscheid moest nemen van de olifant, ze had hem het liefste mee naar huis genomen.

We sloten de dag af bij het lemen hutje na een primitieve douche en met een biertje en Bob Marley op de achtergrond voelden we ons helemaal top. Een dagje back to basic, it feels good.

Day 78

 

Preuts of niet?

In Thailand mag je geen pornobladen bezitten. Als je betrapt wordt met een Playboy of een Thaise versie hiervan dan ga je achter de tralies. Het schijnt zelfs dat je ze ook niet zomaar de grens over mag nemen. Op alle pornografische afbeeldingen heerst taboe en een Thaise man is niet vrij om deze te bekijken. Soms zie je Pop glunderend kijken naar zijn Blackberry en dat komt niet omdat er nieuwe order is binnen gekomen maar omdat er een plaatje van de ‘zwarte markt’ bij zijn Postvak In staat. Hij moet dit vervolgens snel deleten voordat Pam hier lucht van krijgt. Kijken naar andere vrouwen wordt ook echt niet gewaardeerd en de dames van de showroom worden niet alleen beoordeeld op skills maar vooral op uiterlijk. Alleen lelijke dames worden aangenomen of transseksuelen. Dit is overigens dan wel weer geaccepteerd in Thailand. Bij elke horeca zaak of andere dienstverlening zie je minsten 1 trans seksueel. En soms zijn ze maar ‘half af’. Maar ook dat maakt de Thai niet uit.

Maar de andere kant van de medaille is dat een Thaise man zich wel meerdere vrouwen mag veroorloven. Zolang hij maar genoeg geld heeft om ze te onderhouden. Maar ook zijn er in Chiangmai city genoeg straten waar je struikelt over de prostituees. En een playboy is dan misschien wel verboden maar als je een warenhuis inloopt dan wordt je overvallen door het kledingmerk Playboy, want dat is helemaal hot hier. Toen ik laatst nieuwe lingerie moest kopen liep ik tegen meerdere valkuilen aan. Ten eerste ben je hier vanaf cup C een heuse Thaise Lolo Ferrari want de maten gaan vaak maar tot B. Ten tweede is een string  hier nog niet ingeburgerd. Alleen maar degelijke slips die de klok slaan. Toen ik de enige Engels sprekende verkoopster vroeg waar ik een string kon vinden werd ik vervolgens dan ook de Playboy hoek ingeduwd. Na een uur liep ik eindelijk naar buiten met de minst degelijke beha en een roze Playboy string. Great!

Billy heeft vanaf vandaag voetbal les op de Football Academy op school. And he really enjoyed!

 

Day 76

 

We hebben gisteren een Valentijns diner gehad bij het zwembad. En wat voor een diner. We hadden een private tabel bij het zwembad met live music. Overal rozen en kaarsjes om ons heen. Geen moeite gespaard en met een 5 koppige bediening kwamen we niks te kort (vandaar de hoofdpijn vandaag).

Maar voor ons diner moest ik eerst het pepernoten beslag maken. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Met Thaise pakken in mijn hand raakte ik al lichtelijk in paniek. Want wat is in godsnaam bakmeel of bloem in het Thais?  En hoe kom ik aan een maatbeker? Ik had Kiki inmiddels al naar de keuken van het resort gestuurd met een briefje.  Fa (onze tijdelijke vervanging van Pohn) schoot me al te hulp. Maar zonder Engels komen we niet ver. Met handen en voeten heb ik geprobeerd uit te leggen wat de bedoeling was met nog 15 minuten op de klok. Uiteindelijk werd er een vriendin van Fa gebeld die een restaurant om de hoek heeft. En daar kwam ook de maatbeker. De oppas bemoeide zich inmiddels ook met het tafereel in de keuken. En daar stonden we dan. Ik in mijn mooie jurk voor het Valentijns diner met mijn handen in het beslag en 3 kakelende Thaise dames om mijn heen. Ik hield de restaurant eigenaresse nog net op tijd tegen. Zij wilde het beslag al meenemen naar haar keuken om daar de pepernoten te bakken….. Uiteindelijk lag er een mooi bolletje in de koelkast en zaten wij op tijd aan tafel (ik met een heerlijke Pepernoten Fragrance)

Vanochtend ging ik met een tas vol, inclusief bakplaat en het (hopelijke) pepernoten beslag naar de school. Samen met een Nederlandse moeder en 7 kids hebben we de pepernoten gemaakt (Billy heeft meer beslag gegeten dan gerold).Toen ze de oven in gingen hebben we een Nederlands verhaal voorgelezen. Maar na 5 minuten deed mij de brandlucht vermoeden dat de oven toch iets te hoog stond (ik had toch duidelijk doorgegeven aan die Thaise dame dat de oven op 160 graden moest ???). Al die moeite voor verbrandde pepernoten……..

Day 74

 

We zijn hier nu zo’n 2,5 maand en het is grappig te zien hoe ons leven zich hier ontwikkelt. Je leert steeds meer kennen van de omgeving en je leert ook steeds meer mensen kennen. Ons resort is gesitueerd in Maerim, een buurt in Chiangmai. Het is (komen we nu achter) een soort klein dorp binnen Chiangmai wat toch de een na grootste stad in Thailand is met 1.500.000 inwoners. Maerim is duidelijk de mooiste omgeving met een hoop immigranten. Het centrum van Chiangmai ligt op 30 minuten afstand waardoor we in de weekenden vaak in de omgeving eten. Nu zijn we gelukkig inmiddels bekend met een aantal restaurantjes in de buurt waar je ook vaak weer dezelfde mensen tegenkomt. In Thailand kun je op elke hoek van de straat eten (voor een Thai dan). Boodschappen doen is vaak nog duurder dan uit eten gaan. Alleen de prijzen van de wijnen laten nog te wensen over vanwege de belasting (300% import tax) die wordt geheven. Vaak bestaat 80% van de rekening uit de fles wijn.

Door de internationale school van Kiki en Billy leer je natuurlijk ook heel wat mensen kennen en onze weken beginnen zich langzaam aan te vullen met sociale ‘verplichtingen’.  En als ‘niet Thai’ zoek je elkaar natuurlijk ook eerder op en leer je mensen van menig nationaliteit kennen. Ik heb van de week koffie gedronken bij een Nederlandse vrouw die al 16 jaar met haar man in Thailand woont en die haar 2 zonen ook op de internationale school heeft zitten. Cas is vanochtend gaan tennissen met de Franse vader van een vriendje uit de klas en Billy heeft daar vervolgens ook gespeeld. Kiki heeft een verjaardag van een meisje uit haar klas en vanavond hebben we weer een etentje. Voor we het weten is het begrip kater in het weekend weer terug in ons leven…. (nee toch)

Ik moet van de week voorlezen in het Nederlands op school en pepernoten bakken.
Dit in verband met de internationale Week.
Ik heb de speculaaskruiden al over laten komen uit Nederland en Pohn de opdracht gegeven om ‘wheat’ ‘bakingmiel’ ‘bakingbutter’ en ‘baesterdsugar’ te halen.
Wat er van het bakken terecht komt dat weet ik niet. Waarschijnlijk geen pepernoot.

day 72

 

Ik heb ‘nachtmerries’. Ik droom dat ik weer in Nederland ben en dat ik weer alles zelf moet doen. Het huishouden, boodschappen, kids naar school brengen, wassen strijken, kids naar sportclubjes brengen, koken en daarnaast ook nog werken. Ik kan het me niet meer voorstellen hoe ik dit elke dag voor elkaar krijg in Nederland.

Maar we hebben ook Thaise stress. Namelijk de werkstress in de fabriek en de ontwikkeling van de nieuwe ontwerpen. Ik heb al meerder keren met mijn handen in het haar gezeten. Kostbare mallen die onbruikbaar zijn vanwege verkeerde maten, slotjes die opengaan, maar ook veel te zware ontwerpen waardoor het onverkoopbaar is vanwege de hoge en steeds stijgende zilverprijs. Kettingen die besteld moeten worden die niet op voorraad zijn en mallen makers die niet op komen dagen. Een machine besteld in China die weer vertraging oploopt. Bedels voor een grote nieuwe klant die kwijt zijn geraakt bij de Thaise postoffice. De Bangkok beurs start over 2 weken maar alle display sieraden zijn verdwenen. En zo kan ik kan nog wel even door gaan . Als Cas en ik naar huis rijden zijn we meestal ook een half uur in gedachten verzonken. En om het niet nog negatiever te maken kunnen we beter maar ook even onze mond houden.

Maar eenmaal thuis is het altijd weer heerlijk. Pohn haalt elke dag vers fruit en tovert de mooiste schalen op tafel. De kids komen thuis rennen en ik heb alle tijd voor de school verhalen. Vervolgens gaan we vaak nog even naar het zwembad om te genieten van de laatste zonnestralen op de loungebedden. Een plons in het zwembad verwijdert de laatste resten van de dag. En wat zo fijn is; ik hoef me niet naar huis te haasten want het eten wordt verzorgt. Lekker loom en nagenietend lopen we naar huis. HELP, hoe ga ik dit dadelijk doen in Nederland ??????!!!!!!!!!

Day 70

 

Lots of food

Desiree en Dinant hebben zondag bij ons in het resort gebruncht. Ze waren zo lief om een koffer vol cadeaus mee te nemen uit Nederland. Kiki en Billy werden dan ook overladen met van alles en nog wat. Kiki heeft alles wat met paarden heeft te maken gekregen en Billy is zelfs eigenaar van een een Ferrari racebaan geworden (schot in de roos).

Gisteren werden wij en Desi en Dinant uitgenodigd om bij Pop en Pam te eten. Ze hebben een groot stuk grond in Chiangmai waar ze net een aantal huizen op gebouwd hebben. Want zoals het een echte Thaise familie betaamt wonen er op dit perceel nog een aantal andere familieleden van hun. Papa’s, mama’s, nichtjes, neven, schoonfamilie maar ook halfbroers en zussen. Voor een man met geld in Thailand is het geoorloofd om meerdere vrouwen te hebben.

Om ons een plezier te doen wilde ze het diner toch wel een beetje westers doen lijken. Ze hadden zowaar een barbecue aangeschaft en een aantal tafels aan laten rukken om buiten te kunnen eten (een uitzondering voor een gesettelde Thai!). Alleen de hoeveelheden en het tempo was helaas niet naar westerse normen. Eten voor een Thai betekent enorme hoeveelheden voedsel in een zo kort mogelijk tijdsbestek tot je nemen. Het voorgerecht bestond uit uiensoep met stokbrood, spaghetti met chorizo saus en daarna lagen er ( en ik overdrijf het niet ) minimaal 50 vleespiesjes, 25 entrecotes, 20 worsten, 20 karbonades en veel inktvis zal er ook niet meer zwemmen in de Thaise zee. We werden regelmatig voorzien van een 3- liter draft Heineken en appel wodka, die per pick up werd gebracht door het personeel van de halfbroer van Pam, die eigenaar is van een groot restaurant in Chiangmai. En niet omdat de drafts leeg waren (het was tenslotte maandagavond) maar alleen voor het geval er toch te weinig zou zijn. Kortom er was geen te kort aan drinken en eten en we werden weer vreselijk in de watten gelegd.

Day 68

 

Het leuke hier in Thailand is dat geen dag hetzelfde is en dat je van te voren nooit kunt weten hoe de dag gaat lopen.

We gaan elke dag naar de fabriek met onze ‘to do things’ in het hoofd maar voordat Pop al binnen loopt kan de dag al weer een hele andere wending nemen. Het ergste is als hij de dag begint met; we have a problem. Want dan weet je dat er technisch iets niet helemaal goed gaat met onze ontwerpen. Gelukkig weten we dit vaak op te lossen. Maar zo kan het ook zijn dat je niet kunt werken omdat ze een ‘buffet’ buiten hebben staan voor het personeel omdat de verkopen in de showroom boven target waren. En dan moet je naar het buffet (ondanks het zojuist genuttigde ontbijt) omdat het personeel wacht tot wij het buffet hebben ‘geopend’. Heerlijke worsten, fried chicken, Thaise kibbeling en potatoes om 1100 ‘s-ochtends (met vliegen).

Het komt ook geregeld voor dat als wij aankomen bij de showroom het personeel aan het dammen is met waterdopjes, de showroom ladies de haren staan te föhnen en elkaar aan het knippen zijn (of zijn ze wat beestje aan het verwijderen ???) en een paar meter verder op ligt de chauffeur te slapen op de grond met een waterflesje als kussen. En deze hele rare rituelen zijn echt geen uitzondering. In Thailand is echt alles anders.

Vandaag zijn Desi en Dinant gearriveerd. Onze ontwerpster uit Nederland en haar man. Heerlijk om weer Nederlandse mensen om je heen te hebben waar je weer mee kunt sparren, kunt lachen om die oh zo gekke Thaise gewoontes en je hart op kunt halen.

Day 66

 

 

Helaas helaas. Voor ons dit jaar geen carnaval, geen verjaardag van Cas, geen maart roert zijn staart. Maar we mogen nog wel 1 maand extra vertoeven in Paradise. We blijven nog iets langer dan gepland en komen terug op 22 maart, zonder tegenbericht dan……...(grapje hoor Mam)

Oh ja mijn foto zal je niet meer zien op de blog want ik ben naar een Thaise kapper geweest (had ik niet moeten doen). Volgens Pop en Pam was het De kapper van Chiangmai. De place to be en waar de Thaise high fashion naar toe gaat (niet dat die bestaan). Nou die tip had ik in de wind moeten slaan. Hij heeft alleen maar door mijn haren heen gewoeld en zetten vervolgens elke keer de Thaise dames met mondkapjes aan het werk. Zelf nam hij weer plaats op de loungebank naast de draaitafel totdat de dames klaar waren met de opdracht. Ik had trouwens een ‘4- hand kappers beurt’,dat schiet wel lekker op. Cas heeft heerlijk liggen slapen bij de kapper, tot 2 keer toe. Maar daar kijkt de Thai niet van op want je word gek van al die slapende Thai people om je heen.