Ik ben sinds gisteren niet lekker en kamp met pijn in de linkerkant van mij buik en rug.(niks ernstig hoor mam!) Het vroege filmavondje van gisteren bleek toch niet genoeg beterschap te geven voor mijn werkdag vandaag. Er waren klanten in de showroom dus we moesten ons vanochtend haasten naar de andere kant van Chiangmai. Toen de klanten eenmaal de deur uit waren vroeg ik aan Pop of hij een dokter in de buurt kende waar ik naar toe kon gaan. Geen probleem volgens Pop en hij rende voor ons uit naar zijn auto.
10 minuten later zat ik in het ziekenhuis met Pop en Caspar. Ik voelde me al ongemakkelijk worden; het ziekenhuis is echt een stap te ver. Een huis, tuin en keuken dokter kan mij toch wel een pijnstiller voorschrijven. Maar deze mening werd zowel door Pop als Cas van de tafel geschoven. Normaal word je niet zo maar geholpen in het ziekenhuis zonder afspraak en vooral niet als je geen paspoort bij je hebt en geen Thaise nationaliteit hebt. Maar Pop heeft connecties (daar zal ik in een ander bericht meer over vertellen). De auto mocht pal voor de hoofdingang geparkeerd worden (de patiënten en de bezoekers hadden nog net een gaatje om in het ziekenhuis te komen). Terwijl we naar binnen lopen zet de guard de auto af met pionnen. Nog geen 2 minuten later komt de privé nurse van de familie naar ons toe gesneld. De nurses in Chiangmai zien er uit als onze zuster uit de jaren 50. Wit mantelpakje,wit mutsje en jawel witte hakken. Het blijkt dat de familie van Pop een eigen afdeling heeft in het ziekenhuis.2 Minuten later hangt er een thermometer uit mijn mond en wordt mijn bloeddruk gemeten. Even wachten in de hal voordat de beste dokter van het ziekenhuis (ik wilde al naar de 1e in lijn gaan maar dat raadde Pop ons ten strengste af) tijd voor ons had. Ondertussen lopen er allemaal nurses in mantelpakjes, hoge hakken en hoofdkapjes voor ons langs (zou Pop me daarom naar het ziekenhuis hebben gebracht..??). Nadat 4 doktoren de x-ray hebben beoordeeld wil Pop eigenlijk nog dat we naar een andere dokter gaan voor meer onderzoeken. Ik bedank hem vriendelijk en zeg dat een tas met pijnstillers me gelukkig zal maken. De privé nurse zorgt voor alle afwikkelingen en de oh zo begeerde tas met pillen. En even later zitten we in de auto op weg naar de showroom. Met geld en connecties wordt alles anders in Thailand.
Sorry heren, maar heb geen foto’s van de ‘Thaise zusters’. Misschien dat Cas nog een ‘acute ontsteking’ krijgt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten