Day 64

 

We hebben weer een heerlijk weekend gehad.

Het belangrijkste was de zoektocht naar een manege voor Kiki omdat ze het paardrijden zo mist hier in Thailand. Maar het bezoek van de 1e manege deed ons de moed in de schoenen zakken want het was ronduit vies, zielig en dieronvriendelijk hoe die paarden erbij stonden. Struikelend over de paardenpoep bereiken we de uitgemergelde en agressieve paarden. Toch geen goed idee. Het is makkelijker om op olifanten te rijden dan op paarden in Thailand.

Ik en Cas hadden zaterdag avond ‘chefs table’ geboekt in het resort. Dit betekent dat er privé voor je wordt gekookt door de chef van de kookschool. Hij is 1 van de beste koks in Thailand en we hebben onze werkelijk in de rondte gegeten met 13 gangen. De kids zijn al zo thuis op het resort dan ze hun weg vinden en wij geen oppas hoeven te regelen omdat er minimaal 25 rond lopen op het resort. We worden elke 5 minuten op de hoogte gehouden van waar ze zich bevinden. Ze hebben samen aan de bar gegeten in het restaurant en het personeel doet daarna uitgebreid verslag van het diner van de kids (al sprak de witte blouse van Billy al boekdelen).

Op zondag werden we uitgenodigd voor een jaarlijks liefdadigheids circus. Dit werd gehouden op het landgoed van Howard. Deze man hadden we al ontmoet bij het fitnesscentrum van ons resort en hij had ons al een keer rondgeleid in zijn villa (de mooiste villa die ik ooit heb gezien).  Het was een heel leuk spektakel met lots of fun voor the kids en kramen met popcorn ice cream en ander lekkers. Ook voor ons was het heel gezellig omdat we weer een hoop mensen hebben leren kennen vanuit alle wereld delen.

Day 62

 

Efficiency is een geheel onbekend begrip hier in Thailand.

Wij geniet van het Thaise leven en tempo hier. Het loopt zoals het loopt en probeer daar vooral niks aan te veranderen. Maar soms als je tegen een deadline aan werkt ( de Bangkok beurs) en je wilt graag dat al je tijd, energie en investeringen die je gedaan hebt tot op heden niet verloren gaan dan wil je soms wel tegen de Thaise werkcultuur aan boksen. Maar helaas is deze muur niet makkelijk omver te boksen (misschien toch ook maar taekwondo lessen volgen). Pop geeft aan dat we nog steeds op schema lopen en dat willen we graag geloven maar als we naar de uiteindelijke output kijken moeten we toch wel concluderen dat we toch wel heel krap in tijd zitten. Het probleem nu zijn de mallenmakers. Niet genoeg en er is er maar 1 die computerervaring heeft. Dat wil zeggen dat er maar 1 is die met lettertypes kan werken en dat is toch wel belangrijk. Maar juist deze mallenmaker is heeeeel lazy volgens Pop wat resulteert in 3 mallen per week terwijl dit er ook 20 kunnen zijn. Wij proberen hier elke dag een westerse oplossing voor te zoeken; Pop, kunnen we geen mallenmakers opleiden ? No cannot, volgt dan het antwoord omdat we ze na het betalen van de opleiding waarschijnlijk nooit meer zien. Maar kunnen we dan geen regeling treffen zoals wij in het beschaafde Nederland altijd doen? Vertrek binnen een jaar betekent 75% terug betalen van de opleidingskosten enzovoort enzovoort. No cannot, volgt dan weer want een Thai kan zomaar spoorloos verdwenen zijn en dat komt regelmatig voor. 3 maanden geleden kreeg een mallenmaker een diamanten ring als voorbeeld mee naar huis, blijkt dat ie nu 1000 km verderop woont…

Een mallenmaker bij de concurrent wegkapen en een beter salaris bieden dan? No cannot. Want nieuwe collectie is redelijk concurrentie gevoelig in Thailand. Deze mallen maker kan onze nieuwe designs zomaar overhandigen aan een van onze zilver concurrenten in Chiangmai. Tja, veel blijft er niet over dan te roeien met de riemen die we hebben en maar proberen wat vaart te maken met roeien. Maar dat is dus onmogelijk in Thailand. Maar 1 ding heb ik geleerd; ik moet me er vooral niet TE druk om maken want daar bereik ik hier niks mee. Ik zal nog maar eens een extra kaarsje opsteken bij meneer Buddha.

Day 60

Zo leuk om te merken hoe hard de Engelse taal gaat bij de kinderen. Kiki kan hele conversaties in het Engels voeren en is ook niet bang om fouten te maken dus mevrouw ratelt wat af. Maar ook Billy gaat momenteel heel snel. Je merkt dat hij sommige woorden al niet meer in het Nederlands zegt. Maak ook vaak klopt er niks van maar kan hij uiteindelijk toch wel duidelijk maken wat hij bedoelt. Laatst vroeg hij aan verkoopster; Heev you ook Superman?  Maar zijn doel is bereikt want de dame in kwestie ‘heevt’ zowaar superman en zo ‘heevt’ Billy 5 minuten later ook.
We zijn dit weekend gezegend door een monnik. Hij zegent je met heel veel onverstaanbare woorden. Vervolgens knoopt hij een wit bandje om de pols bij de mannen want vrouwen mag hij niet aanraken en hij besprenkelt je met water. Daarna mochten we onze kaarsen op steken bij de grote Buddha en een wens doen. Cas wenste dat we vaker Thailand zouden bezoeken, ik hoop op gezondheid en dat we altijd samen blijven maar de kids hebben wensen van een heel ander kaliber. Kiki heeft (hoe kan het anders) een paard gewenst en Billy een pistool! Ik hoop dat die Buddha niet echt onze gedachten kan lezen (Heev you een gun for me?). Over 7 dagen mag het bandje af en dan zou de wens uitkomen. Dus de kids verwachten Black Beauty en een Beretta dit weekend in Residence Assmann…

Day 58

 

Naast alle leuke dagen en bijzondere en ontroerende dingen die we meemaken als gezin zijn er soms wel eens minder leuke dingen in een land ver van huis.

Billy kreeg vanochtend plots last van buikkramp (waarschijnlijk omdat hij zijn boterham weer naar binnen heeft gepropt of zijn melk in een halve seconde naar binnen heeft gegoten) . Maar op het moment dat de schoolbus klaar stond was Billy er nog niet klaar voor dus moest Kiki alleen naar school. Toen kwamen de tranen bij Kiki en werd ze zelfs een beetje bang; ‘Als Billy niet naar school gaat, ga ik ook niet’. Nu noemen wij onze dochter wel eens ‘ de taaie kat’ omdat ze zo’n doorzetter is en geen watje. Maar nu was er dus paniek en ook wij besefte dat het serieus was. 30 Minuten later toen de kramp was gezakt bij Billy zijn we met ze naar school gereden. Billy hebben we gedropt bij de Thaise les (mam, wat is ook al weer “moeilijk” in het engels???) en hebben we de juf van Kiki geroepen. Zij is van oorsprong Nederlandse dus de communicatie is makkelijk. Ze verbaasde zich over de zorgen van Kiki omdat iedereen haar mag en ze het ook heel goed doet op school. Kiki heeft gisteren een oorkonde op school gehad voor ‘ Being a Risktaker’ omdat ze in het Engels een interview heeft afgenomen voor de camera!! Het eindelijke probleem kwam er op neer dat Kiki als enige geen Engels of Thais kan en dat het initiatief dan ook vaak bij haar moet liggen waardoor ze zich wel eens buiten gesloten voelt. Diana beloofde hier extra aandacht aan te besteden en met een gerust hart namen we afscheid van onze ‘klein oudste kind’.

Hoe ze soms moet vechten voor haar plekje op school hier in het resort wordt ze op handen gedragen. Ze heeft zelfs al een bijbaantje hier bij de poolbar en het restaurant. We krijgen onze drankjes van onze eigen dochter geserveerd en ook zorgt ze voor de reserveringen bij het restaurant Als ze uit school komt is ze vaak na 2 minuten gevlogen naar haar ‘collega’s’ bij de pool. Ze zijn ook allemaal ontzettend lief voor haar en niks is ze te veel. Ze krijgt vandaag zelfs haar eigen naamplaatje. Als ze nu ook nog betaalt krijgt voor haar werkzaamheden dan kunnen we er nog een maandje bij plakken!

Day 56

 

Yes! We mogen nog 60 dagen in Thailand blijven, het is officieel.

We vertrokken zaterdagochtend met een busje en onze guide Peter, richting ChiangRai en vervolgens naar Birma. Onderweg hebben we nog wat toeristische stops gemaakt bij o.a. The White Temple.

Maar het doel was dus de border over om ons visum te verlengen. Peter kende het kunstje inmiddels al en liep ons voor naar de grens. Midden op de brug tussen Thailand en Birma (Miramar) bevinden zich de kantoortjes en de grenspost. We liepen langs wat vervallen offices voor dat Peter een rood gordijn opentrok en ons een kantoortje in liet gaan. Daar zaten 4 officieren in een vreselijk vervallen kantoor met de schimmel op de muren, knipperende kerstversiering aan de muur en zo’n zwarte wasbak die je wel eens in films ziet. In de hoek stonden de resten afval van de lunch nog.

Peter werd al zenuwachtig dus ik bereidde me al voor op het ergste maar wat bleek, de mannen waren zeer aardig en vonden het heel amusant een Nederlands gezin in hun vervallen schimmel kantoor te hebben. 1 Officier moest zijn blouse nog dicht knopen en veegde de lunchresten van zijn gezicht terwijl de andere complimenten maakte naar onze blonde dochter.

5 Minuten en heel veel flauwekul later (Billy heeft alleen maar gekke bekken getrokken op zijn maar ook op onze foto’s die gebruikt worden voor de officiële documenten) stonden we buiten. We liepen de brug over en stonden in Birma. En daar begon de armoede. Bedelende moeders met kids aan de borst, zieke mannen en nog veel meer ellende. Het was vies, het stonk en de afval reikte wel een meter hoog. Peter raadde ons toch aan om nog even naar de local markt te gaan voor de goedkope dvd’s en speelgoed. Met tassen vol (waaronder een wave board van 9 euro!) gingen we weer de grens over met onze verlengde visum in het paspoort.

Gelukt, en nu heerlijk naar het resort in de Golden Triangle waar ze echt een amazing view hebben en de olifanten via de trap… (echt waar!) het terras op komen lopen.

Day 55

 

We got lucky

We gingen gisteravond eten bij de ouders van het vriendinnetje van Billy die een restaurant hebben in Maerim. Maar eerst langs de borrel van het resort op uitnodiging van onze buurvrouw en tevens de general manager van het resort Titiya.Daar werden we voorgesteld aan de eigenaar en zijn vrouw van de keten van ons resort en nog vele andere hotelketens.

De vrouw hoorde ons verhaal aan over het retourtje Birma en vroeg zich af waarom we niet een overnachting zouden nemen. Ik antwoordde dat een resort daar erg expensive is waarop ze antwoordde dat dit geen probleem mocht zijn en dat er iets geregeld kon worden. Ze riep haar man erbij en binnen een minuut werd er een telefoontje gepleegd naar een resort op de Golden Triangle. De assistente kwam erbij en binnen no time was alles geregeld. Toen we na het eten thuis kwamen lag de bevestiging al in onze bus.

We slapen vanavond in een prachtig resort met een eigen olifanten reservaat (de kids kunnen weer hun lol op). Uit beleefdheid hebben we alleen niet gevraagd wat we nu kwijt zijn aan een overnachting maar dat merken we vanmiddag wel… …….(we kunnen nog altijd terug rijden)

Tot Maandag!

Day 54

Never a dull day
De dagen vliegen voorbij hier in Thailand en geen dag is het zelfde. Over 5 weken begint de Bangkok beurs en voor die tijd moeten we nog een hoop nieuwe designs klaar hebben. De nieuwe designs worden eerst gemaakt door de mallenmaker in wax. Een mal is vrij kostbaar dus je moet secuur en duidelijk zijn met je design. En dat is best lastig omdat de mallenmaker geen Engels spreekt en het ontwerp dus nog vertaalt moet worden. Cas heeft heel wat te bespreken met Pop over de productie, de zilverprijs en de levering aan de USA. We zitten dan ook heel wat uurtjes in het kantoor van de showroom met Pop. Zoals het een echt Thais kantoor betaamt heeft het geen ramen en de gezelligheid is ver te zoeken. De ruimte wordt verlicht door vele TL lampen en de airco staat zo hard te loeien dat ik spijt heb dat ik mijn uggs en mijn coltrui niet heb meegenomen. Maar als we weer bij het resort aankomen ´s-middags dan beseffen we weer hoe mooi het is in Thailand.

Elke week nemen we ons voor om een bezoek te brengen aan de kapper (hoog nodig) en om samen een keer naar de golfbaan te gaan (we hebben de golftassen toch niet voor niks mee genomen….) Maar tot op heden hebben we nog geen gaatje kunnen vinden. En ook het zwembad hebben we al een tijd niet gezien.
Ook voor de kids is er geen saaie dag. Omdat de school zoveel aanbod heeft in sporten en hobby’s hebben ze tijdens schooluren golf, piano en viool les. En op het resort krijgen ze ‘tennis’ les en taekwondo. Gisteren hebben ze hun gele band gehaald en dat hebben we gevierd met een taart bij de pool (eindelijk zien we het zwembad weer). Nu moeten we Billy alleen nog op het hart drukken de taekwondo moves niet op iedereen toe te passen.

 


Gisteren zijn we er achter gekomen dat we nog 5 dagen hebben voor ons visum verloopt. Dus staat er morgen om half 9 een busje klaar die ons 4-en via een stop in Chiangrai naar Birma brengt. Even de grens over, papieren invullen, geld dokken en binnen 3 kwartier staan we weer in Thailand met een geldig visum voor 60 dagen. Gelukkig mogen we nog even blijven in Thailand want elke dag is fijn hier.

Day 52

 
De ceremonie.
Zondag was ons personeel heel gelukkig, ze mochten de hele dag overwerken.. Alles moest van de oude naar de nieuwe (temporary) fabriek verhuist worden. En overtime is extra money ! Voor de opening van de fabriek zijn er eigenlijk 3 ceremonies. De 1e houdt in dat er belangrijke en relevante bezittingen worden verzamelt en op de grond worden geplaatst voordat de fundering wordt gestort. De 2e ceremonie is een kleine inzegening voordat de werknemers aan het werk morgen en de laatste is de grote boeddhistische opening met monniken en een heilige tempel.
Vandaag zou de 2e en niet zo belangrijke ceremonie plaatsvinden volgens Pop. Hij verwachtte ons om 10.00 uur vanochtend. Maar zoals een echte Casman betaamt kwamen we 5 (belangrijke) minuten te laat. Een grote berg schoenen bij de ingang deed ons beseffen dat we niet de enige waren. En wat bleek, change of plans; dit was de big ceremonie met 9 monniken. Met het schaamrood op onze kaken liepen we op onze tenen naar de 1e rang (want dat is natuurlijk wel de bedoeling als mede eigenaar).
De monniken waren al in een diep gebed en ook het personeel zat gedienstig te luisteren. . We vielen van het ene ritueel in het andere en opeens was het ook aan ons de beurt om een voedselritueel te volbrengen. We kregen het natuurlijk spaans benauwd want we zagen  Pop en Pam voor ons op hun knieën naar een monnik kruipen terwijl ze ons duidelijk maakten dat we hun moesten volgen. Het schaamrood was net een beetje gezakt en nu werd er van ons verwacht dat wij op onze knieën naar een monnik zouden kruipen onder het toeziend oog van 100 man personeel. Maar goed alles voor ‘good luck’ en ‘good business’. Na enig gemurmel en gezang kregen we allemaal een witte armband van touw die ook door de gehele fabriek was gespannen. Hoe serieus een ceremonie ook wel niet is de mobiele telefoon wordt niet uitgezet en elke oproep wordt ten alle tijden opgenomen. Zelfs een monnik frunnikte tijdens de ceremonie onder zijn oranje gewaad en viste er zijn mobiel uit……
De ceremonie werd afgesloten met een Thaise lunch en daarna mocht het personeel aan het werk. Wij verlaten de fabriek met een wit touw om onze pols (die we 3 dagen moeten omhouden) en zwarte knieën van het ‘lopen’. Als we nu geen ‘good business’ hebben dan weten we het niet meer.
  
         

Religieuze opening factory II

Religieuze opening factory

Day 51

 

Ik ben sinds gisteren niet lekker en kamp met pijn in de linkerkant van mij buik en rug.(niks ernstig hoor mam!) Het vroege filmavondje van gisteren bleek toch niet genoeg beterschap te geven voor mijn werkdag vandaag. Er waren klanten in de showroom dus we moesten ons vanochtend haasten naar de andere kant van Chiangmai. Toen de klanten eenmaal de deur uit waren vroeg ik aan Pop of hij een dokter in de buurt kende waar ik naar toe kon gaan. Geen probleem volgens Pop en hij rende voor ons uit naar zijn auto.

10 minuten later zat ik in het ziekenhuis met Pop en Caspar. Ik voelde me al ongemakkelijk worden; het ziekenhuis is echt een stap te ver. Een huis, tuin en keuken dokter kan mij toch wel een pijnstiller voorschrijven. Maar deze mening werd zowel door Pop als Cas van de tafel geschoven. Normaal word je niet zo maar geholpen in het ziekenhuis zonder afspraak en vooral niet als je geen paspoort bij je hebt en geen Thaise nationaliteit hebt. Maar Pop heeft connecties (daar zal ik in een ander bericht meer over vertellen). De auto mocht pal voor de hoofdingang geparkeerd worden (de patiënten en de bezoekers hadden nog net een gaatje om in het ziekenhuis te komen). Terwijl we naar binnen lopen zet de guard de auto af met pionnen. Nog geen 2 minuten later komt de privé nurse van de familie naar ons toe gesneld. De nurses in Chiangmai zien er uit als onze zuster uit de jaren 50. Wit mantelpakje,wit mutsje en jawel witte hakken. Het blijkt dat de familie van Pop een eigen afdeling heeft in het ziekenhuis.2 Minuten later hangt er een thermometer uit mijn mond en wordt mijn bloeddruk gemeten. Even wachten in de hal voordat de beste dokter van het ziekenhuis (ik wilde al naar de 1e in lijn gaan maar dat raadde Pop ons ten strengste af) tijd voor ons had. Ondertussen lopen er allemaal nurses in mantelpakjes, hoge hakken en hoofdkapjes voor ons langs (zou Pop me daarom naar het ziekenhuis hebben gebracht..??). Nadat 4 doktoren de x-ray  hebben beoordeeld wil Pop eigenlijk nog dat we naar een andere dokter gaan voor meer onderzoeken. Ik bedank hem vriendelijk en zeg dat een tas met pijnstillers me gelukkig zal maken. De privé nurse zorgt voor alle afwikkelingen en de oh zo begeerde tas met pillen.  En even later zitten we in de auto op weg naar de showroom. Met geld en connecties wordt alles anders in Thailand.

Sorry heren, maar heb geen foto’s van de ‘Thaise zusters’. Misschien dat Cas nog een ‘acute ontsteking’ krijgt.

Day 49

Als we aan onze kinderen vragen wat ze willen doen op hun vrije dag krijgen we een unaniem antwoord; naar de olifanten.
Nu zijn we al 2 keer naar het olifanten kamp geweest dus moesten we op zoek naar een overtreffende trap. We stuiten op iets bijzonders; be a owner of a elephant for one day.
Dit wil zeggen dat jij de olifant leert kennen, hem leert instructies te geven, gaat wassen en er op gaat rijden (zonder bakje wel te verstaan).
Even een telefoontje naar Peter de travelagent en de volgende dag om half 8 stond er een busje paraat. Eenmaal op het kamp (wat echt back to nature was) kregen we van die blauwe olifanten instructor pakken aan (soort soepjurken). Eerst moesten we tussen de olifanten doorlopen en ze eten geven. Het is al een spannende ervaring om met bananen door olifanten te lopen en te proberen de gulzige slurfen te ontwijken.
Toen begon het echte werk. Met het teken longdong liet je de olifant door z’n knieën gaan en hangend aan de oren klim mocht je opstijgen. De instructies rechts, links, stoppen en gas geven waren inmiddels uitgelegd dus moesten we ons 1^e circuit afleggen. Mijn hartslag was behoorlijk hoger en mijn handen zweten ook. Je zit namelijk op de kop van de olifant en als deze heel erg beweegt heb je het gevoel dat je gelanceerd wordt van 2,5 meter hoogte. Maar het spannendste moest nog komen; de kids moesten ook aan de bak. Zelfs onze koele kikker Kiki kreeg het een beetje benauwd. Billy had het wat zwaarder maar uiteindelijk mochten we dan de bergen in met de olifanten.De kids kregen een jonkie waar ze op mochten zitten en ik en Cas mochten een grotere dame berijden. De tocht door de bergen was geweldig. Ook Kiki en Billy die voor ons reden waren helemaal vertrouwd met het kleine olifantje. Na deze bijzondere tocht mochten we het water in om de olifanten te wassen. Balancerend op de modderige ondergrond (of was het gewoon olifantenpoep) proberen we zo goed als kwaad de olifanten te borstelen. Back to nature; what a feeling. Nu de olifanten blonken mochten we ons zelf douchen waarna er een heerlijk lunch klaar stond. Wat een ervaring.

Vacature nanny Chiangmai

De General Manager van het resort en tevens onze buurvrouw heeft gevraagd of wij een Engelse sprekende nanny kennen die voor haar dochter  van 4 jaar (Shotan) wil zorgen.

Ze heeft nu een Engelse sprekende nanny in diens t maar omdat deze dame een Thaise is praat Shotan geen Engels maar Thais. En dat is nu net wat de moeder van Shotan wil mijden. Ze krijgt het tot op heden niet voor elkaar een Engelse sprekende nanny zonder Thaise nationaliteit te vinden.

De functie houdt in dat je voor Shotan moet zorgen. Ze gaat 5 dagen in de week naar school.
Het gaat dus om de buitenschoolse opvang.

Shotan is een heel klein (maar ook pittig) poppetje. Haar moeder is een ontzettend hartelijke maar hardwerkende vrouw. De vader van Shotan zit in het leger in Bangkok.

De huishoudelijke taken worden door andere opgevangen en ze hebben een privé chauffeur in dienst.

Je werkt in een prachtige omgeving, in een mooi klimaat, met heel veel leuke mensen om je heen.

Wij zien het als een hele leuke job. Dus als je interesse hebt of je kent iemand in je omgeving laat dit ons dan weten.

Day 47

Het werktempo en de werkwijze van de Thai doet ons elke dag weer verbazen. Ze zijn heel lief en gedienstig en willen alles voor je doen maar de manier waarop, werkt vaak op de lachspieren van mij en Cas. Je moet alles niet te serieus nemen in Thailand.

Zo was ik laatst met de kids op ons terras aan het lunchen. We werden gestalkt door een kat die de garnalen rook. Aangezien ik panisch ben van katten moest Pohn ons redden van het kleine magere katje. Nadat ze een half uur met de paraplu had gezwaaid zag ze geen andere uitweg dan de assistence van het resort te bellen. Binnen no time kwamen er 3 mannen van de security (met uniform en al) om ons te beschermen van dit serieuze gevaar. Het was zo’n circus dat ik uiteindelijk de kids niet meer heb gezien tijdens de lunch maar ook het kleine katje is sinds 3 weken spoorloos.

Alle prijzen op het resort gaan maal 10. Dus proberen we heel inventief te zijn met personeel van buiten het resort. Massage, pedicure en manicure, alle dames regelen we uit de omgeving.

Zo had ik ook tennisles geregeld voor Kiki. Privé les op de tennisbaan van het resort voor 200 bath (5 euro) voor een uur. Goede deal dacht ik voor een uurtje privé les. Met nog 6 weken voor de boeg in Thailand zal Kiki als een soort Steffi Graf het land verlaten. Helaas bleken de tenniskwaliteiten van de tennisleraar minder goed uit te vallen. Maar daarentegen was hij heel erg goed in bal gooi spelletjes, tikkertje en trefbal. De tenniswedstrijd tussen Kiki en de tennisleraar was uiteindelijk erg spannend. Een close call maar de tennisleraar ging met winst naar huis….

Day 45

Lost Silver..

Pop heeft als managing director van een grote fabriek nog al eens wat problemen met het personeel.

Denk dan niet aan problemen die wij kennen, nee,  het is hier de alles is anders show.

In Nederland wil men graag eens van job of bezigheid veranderen, heel logisch, wij houden niet van geestdodend werk. De Thai daarentegen wil niks liever dan dag in dag uit hetzelfde, liefst zo simpel

mogelijk werk doen. Mocht er op een bepaald moment voor hem tijdelijk geen werk zijn, vraag hem dan niet om iets anders te doen, goeie kans dat je de beste man, vrouw, een paar dagen of überhaupt niet meer terug ziet. Toch slaagt Pop wonderbaarlijk goed in het omturnen van deze mentaliteit. Persoonlijk denk ik dat het komt omdat wij relatief gezien zeer goede salarissen betalen.

Omdat 90% van de Thai heel arm is moet Pop continue alert zijn op dat er geen zilver wordt gestolen uit de fabriek. Deze controle gaat heel erg ver. Alles wordt gewogen en ook het zilver afval wordt tot op de tiende gram geregistreerd. Geregeld worden alle afvalbakken binnen en buiten gecontroleerd, en zo ook de toiletten en andere mogelijke verstopplaatsen.

Ons personeel kent deze maatregelen en zal niet gauw iets meenemen uit de fabriek.

Omdat ze zo arm zijn lenen ze geld van locale financieringsinstellingen (lees: Thaise maffia) tegen 10 % rente, niet per jaar maar per maand. Als ze dit niet terug betalen binnen de gestelde termijn lopen ze grote kans onenigheid met die mensen te krijgen. Oftewel; they will we killed. Mochten ze voor dit dilemma komen te staan, dan lijkt me de keuze simpel: stelen. Vandaag legt Pop ons een verhaal voor van een dame die al meer dan 3 jaar werkt in onze fabriek. Zij is 500 gram zilverafval met een waarde van ca. 300 euro ‘kwijt’ geraakt. Deze dame is in tranen en zweert dat ze het niet heeft gestolen. Ze heeft al een schuld bij onze fabriek (wij hebben een pot voor mensen waarvan ze kunnen lenen zonder woekerrente te hoeven betalen), een alcoholverslaafde man en schoonvader die niet werken en kids.

Normaal gesproken word iemand dan ontslagen, coulance kan niet, want als er 1 Thai over de dam is… Maar haar voorman en de mensen in haar team steken hun hand in het vuur voor de vrouw dat ze dit niet gedaan kan hebben (zou het een complot zijn ? ). De vrouw wordt overgeplaatst naar een afdeling waar ze niet meer met zilver in aanraking komt en het geld moet terugbetaald worden (in termijnen). 300 Euro is ca. 2 maanden loon en dit betekent dat ze waarschijnlijk niet veel centjes over heeft voor de alcoholische versnaperingen van manlief en zijn vader. Hopelijk gaat het niet ten koste van de kinderen !

Maar als Pop dit door de vingers zou zien, kun je op je vingers natellen dat we aan het eind van deze maand wel wat meer kilootjes zilver ‘kwijt’ zullen zijn. Pff… sommige dingen zijn gelukkig beter geregeld in Nederland

Day 43

De vakantie is voorbij. De kids en wij hebben 3 heerlijke weken gehad  en genoten  van de vakantie in de zon. Het was ook erg gezellig met de moeder van Cas en met Ronald en Francoise en de kinderen.

We hebben een gezellige kerst en jaarwisseling gehad. Ook hebben we veel van Thailand gezien en hele leuke en bijzondere dingen beleefd.

Oma Barbie is vanmiddag weer vertrokken naar Nederland en dat was best wel verdrietig voor de kinderen. Vooral Billy moest heel erg huilen (zelfs Pohn werd verdrietig).

Maar nu is de vakantie voorbij en moeten we weer aan de slag. Morgen moeten de kinderen weer naar school en dat zal best wel even moeilijk voor ze worden. Wij hebben nog 6 weken voor de boeg voordat de beurs in Bangkok begint en nog 1000 punten op de to do list.

Maar …. als we morgen weer op staan schijnt het zonnetje weer!

Day 42

Rondrijden door Thailand is eigenlijk het leukste wat er is.Gewoon in de auto stappen en op de bonnefooi gaan rijden. Dan kom je de mooiste dingen tegen en zie je Thailand op z’n puurst.

Rijdend door de bergen heb je fantastisch uitzicht op de rijstvelden en je komt de leukste koffieplekjes tegen in de middle of nowhere.

En ook heb je de kans om de hilltribes tegen te komen in de bergen. Dit zijn berg stammen en onder deze stammen vind je ook de zogenaamde longnecks. Billy noemt ze de langenekken. Je gaat weer even terug naar af als je tussen de houten hutjes rond loopt. De kids lopen op blote voeten en dragen afgedankte kleding.

Speelgoed kennen ze niet.

Ze moeten het doen met materialen die ze op straat kunnen vinden.

Een pistool maken ze van een bamboestok en een steentje dient als kogel.

Aan het einde van het dorp bevind zich de kerk en de school die bestaat uit een afdak met houten bankjes.

Het is wel mooi om te zien hoe inventief en creatief mensen kunnen zijn als het nodig is. Een waterpijp kun je ook zelf maken en waarschijnlijk doet hij het nog beter dan die oosterse pijpen in nederland.

Cas was in ieder geval een tijdje in hogere sferen na wat trekjes van de zelfgemaakte waterpijp......

Day 39

Het leven als vrouw voor mij in Thailand is goed.

Heel goed zelfs en geen vergelijking met mijn rol in Nederland. Alle taken waar ik eigenlijk een hekel aan heb en waar ik ook helemaal niet goed in ben (of wil zijn), worden van mij overgenomen en dat is super. Het huis wordt 3 keer per week schoongemaakt en opgeruimd. De bedden worden een paar keer per week  verschoond (niet goed voor het milieu maar wel zo fijn…) Ik hoef geen boodschappen te doen of te koken want dat doet Pohn en ook de was brengt ze naar de wasserette voor me. Voor een kilo was inclusief strijken betaal je nog geen euro! (waarom kan dit niet in Nederland????)

En ik hoef de kids niet te brengen naar de sport clubjes omdat dit na schooltijd door de school wordt georganiseerd. Kortom mijn taken zijn gereduceerd tot ‘de kids’ en mijn job. En eigenlijk verklaren ze me nog voor gek omdat ik de ‘taak’ kids niet uit handen heb gegeven.

Pop en Pam hebben 4 nanny’s voor hun zoon en dochter. 2 nanny´s voor day time en 2 voor night time. De night time nanny’s gaan tegelijk met de kids naar bed en rollen een soort matrasje uit naast de bedden van de kinderen. De day time nanny’s hebben meer om handen want zij moeten er voor zorgen dat de kids geen ongelukken maken. Een nanny in Thailand is niet bedoelt om de kinderen te entertainen, nee, ze lopen alleen maar achter ze aan om te zorgen dat er niks mis gaat. En dan hebben we ook nog oma. Zij leeft ook in huis en zorgt voor de opvoedtaken en brengt de kinderen naar school. Iets drinken bij Pop en Pam thuis is a-relaxed en absoluut niet gezellig want je wordt continue omsingeld door de kids en de daarachter aan rennende nanny’s (en de nanny in opleiding). De keerzijde van de medaille is dat Pop en Pam altijd kunnen doen en laten wat ze willen. Uit eten; geen probleem. De kinderen blijven thuis bij oma en de nanny’s of ze gaan mee naar het restaurant inclusief het nanny gevolg. Hmmmm, misschien is een nanny toch wel een goed idee........

Day 37

Buddhism

Het geloof is in Thailand erg belangrijk. In het centrum van Chiangmai heb je 120 tempels en in heel Chiangmai wel 300! Bij de showroom van Pop en Pam staat een kleine tempel waar Pam elke dag een kaarsje opsteekt. Het zorgt voor ‘good business’ (ik denk dat wij er ook maar 1 aanschaffen..)

Tijd voor ons om wat tempels te bezoeken en te ervaren wat het geloof voor een Thai is.

Eerst houden we een tuk tuk aan die ons een hele middag zal tourguiden voor 500 bath (12,5 euro).

Gelukkig spreekt deze beste man Engels en kan ons een hoop mooie dingen van Chiangmai laten zien. We hebben 3 tempels bezocht en het is imponerend om te zien wat dit met een mens doet. Je ziet mensen knielend, buigend of in kleermakerszit  voor een buddha beeld of een ‘levende buddhist’ zitten. Duizenden en duizenden kaarsjes worden aangestoken en bloemen worden neergelegd. Ook worden er koeien geofferd; je koopt een koe op de slachterij voor 100.000 bath (2,5 duizend euro) en offert deze aan de buddhisten. Deze zullen voor de koe zorgen en jij hebt als mens dan iets goeds gedaan voor de (koeien) gemeenschap.

Ondanks dat het toch wel iets met ons doet blijven we nuchtere Nederlanders en besluiten we om naar de Sunday market te gaan. Dit is een wekelijkse happening in het stadje. Honderden en honderden kraampjes met een ongelofelijke diversiteit aan spullen en troep.

Onze kids vonden het geweldig en hebben voor wat luttele euro’s tassen vol met speelgoed en sieraden gekocht. Uit de luidsprekers hoor je een man die spreekt tot de mensen dat ze goed op zichzelf en hun spullen moeten letten. Totdat er een muziekje wordt gedraaid en de drukke markt met de duizenden bezoekers en verkopers in 1 keer compleet stil valt. Niemand beweegt meer en het is muisstil op de zo overvolle markt op het liedje na. En wat blijkt; het is het volkslied wat uit de luidsprekers galmt. Het respect voor koning en vaderland is enorm !