Mijn grootste zorg !
Tijdens het plannen van ons verblijf in Thailand, hebben we het geregeld gehad over welke problemen we allemaal tegen zouden kunnen komen. Dat waren er nogal wat: ziektes, heimwee, sterfgevallen thuis, faillisement zaak etc. Alles behoort tot de mogelijkheden, maar de kans daarop is niet zo groot. Nee, onze grootste zorg was figuurlijk eigenlijk heel klein: onze Billy. Iedereen die hem een beetje kent, weet wat voor een lefgozer het is (not). 3 Maanden geleden had hij een week lang zwemles, waarbij het een dag of vier duurde voordat ik binnen een uur het bloedhete zwembad mocht verlaten. Pas als beide duimen omhoog gingen, was de kust veilig.
Alles heeft bij hem tijd nodig, en als het te eng is doet ie het gewoon niet. Nu moesten we hem dus op Thailand voorbereiden. Geen vuiltje aan de lucht, dat zag ie wel zitten. Maar hoe dichterbij het kwam, hoe minder hij het zag zitten. "ik wil niet naar dat land" en "ik wil niet met het vliegtuig" , tot hele huilbuien vlak voordat we gingen. Nou hadden ze op school inChiang Mai gedacht dat wij daar de ochtend na aankomst meteen zouden beginnen, wij dus niet en Billy al helemaal niet. De 2de dag hebben we de school bezocht en pas na vier dagen, op een vrijdag moest het feest beginnen. Wat was dat een drama! Het wegbrengen en afscheid nemen duurde eeuwig en de goedbedoelde telefoontjes van de leerkrachten bleven de hele dag binnen komen. Uiteindelijk had ie bijna de hele dag bij Kiki in de klas zitten kleuren. In 5 tekeningen had ie al zijn belevenissen uitgebeeld. Ons huis, vliegtuig, nieuw huis, papa en mama die hem naar school brengen en vervolgens een blije Billy die opgehaald wordt. Zo kun je het ook verwerken... Het lange weekend daarna verzachtte de pijn een beetje maar op dinsdag begon de ellende opnieuw. Bikkelhard (of het was de steen in onze maag) als we zijn, gingen we hem na school ophalen. Daar kwam ie aan, onze blije gup: "ik vind het niet eng meer". Yes !! Dag 3 ging ie voor het eerst met het busje mee, wij nog met de auto erachteraan en 's-middags weer ophalen. Dag 4 hoefde mamma niet eens meer mee en dag 5 konden we ze gewoon uitzwaaien.
Momenteel is het zo dat als we ´s-morgens op onze parkeerplaats op de school bus staan te wachten, Billy bij het geluid van een brommertje al roept :" jippie, de bus, ik ben weg".
En elke Thai die voorbij komt begroet ie met "sabai dee poepie krap". We hebben nu dus een compleet ander kind. Van 's-ochtends vroeg tot 's-avonds laat is ie vrolijk. Uitspraken als "ik wil hier blijven wonen" en : "ik heb zo'n zin om naar school te gaan" zijn schering en inslag. En sorry juffrouw Leontien maar ook: "Ik vind deze school veel leuker". Hij spreekt tot nu toe nog maar 1 zin Engels en die gebruikt ie te pas en onpas op school: "I don't understand". Zo komt ie er zoals altijd weer makkelijk mee weg. Onze 'grootste zorg' is getransformeerd in 1 bonk zelfvertrouwen.
Voor de verandering geblogd door "daddy", zoals hij me tegenwoordig noemt.
coming up soon: onze 'prinses'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten