Dit is onze maid en ze heet Pohn. Een hele lieve vrouw van 50 jaar die ook nog een beetje Engels praat (wat echt een unicum is in Thailand). Ze woont tegenover ons resort dus dat is helemaal top.
Ze werd 2 weken geleden voorgesteld door Pam, de vrouw van de managing director van de fabriek. Met de duidelijk mededeling dat als ze niet bevalt er een ander geregeld wordt. En dit in het bijzijn van Pohn. (dit zegt overigens niks over Pam maar over de Thaise cultuur)
Pohn was dus vanaf dag 1 bang dat we haar niet goed genoeg vonden en we haar in zouden ruilen voor een andere Pohn, Pin of Poen. Nu hebben niet zo veel (lees geen) ervaring met een maid die voor ons kookt, boodschappen doet en de was verzorgt. Wij zijn dus al lang blij met elke hulp aangeboden maar dit geld dus niet in Thailand. Nu kookt ze gelukkig geweldig en is ze een hele fijne en lieve hulp voor ons. Anders hadden we 3 maanden met een hoop etensresten gezeten, want ik denk niet dat ik het over mijn hart zou kunnen verkrijgen om haar op straat te zetten.
Ik was eerst een beetje huiverig voor het idee om iemand fulltime in huis te hebben maar herzie hierbij mijn mening ..… Het is fantastisch!
Ik heb gewoon heel veel quality time met kids (kan wel geen spelletje meer zien, maar goed, dat terzijde). Een Thaise maid is denk ik niet te vergelijken met een Hollandse. Ze zijn namelijk bijna onzichtbaar. Ze komt ’s-ochtends via achterdeur binnen en sluipt ’s-avonds op haar tenen door de voordeur (omdat achterom te donker is). Wij roepen natuurlijk altijd heel hard; 'bye bye Pohn, see you tomorrow'. Op het begin schrok ze er gewoon van, want enig contact buiten het noodzakelijk is niet gebruikelijk. Ze zijn getraind om alles voor je te doen maar op zo’n manier dat je eigenlijk niet in de gaten hebt dat ze er zijn. De keuken (die zich ook achterin het huis bevind met een maid slaapkamer) is inmiddels ook niet meer mijn domein maar die van Pohn. Nu loop ik regelmatig binnen om te vragen wat we eten uit nieuwsgierigheid of ik informeer hoe het met haar gaat en of ze een fijn weekend heeft gehad. Op het begin antwoordde ze alleen maar met een glimlach maar tegenwoordig vertelt ze gelukkig al iets meer.
Het tempo van een Thai ligt wel stukken lager dan van een Nederlander maar naar ons idee mogen we ook niet te veel verwachten voor 150 euro per maand.....
Wel staan elke dag de auto’s van Billy als domino stenen en van klein naar groot netjes geparkeerd op een rij (ik zal maar niet over de rummikub stenen beginnen). Maar na binnenkomst van Billy (die een aversie heeft tegen te veel geordendheid) krijgen de auto’s binnen no time alle hoeken van het huis te zien.
Ach ja morgen weer een nieuwe dag voor Pohn…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten