Day 35

Dag lieve vrienden en familie,

Happy New Year vanuit Chiangmai.
2011 begint financieel belabbert want we hebben helaas geen bel tegoed meer. Nieuwjaarswensen per sms slaan we dit jaar maar over.

Es; bedankt voor de het pak oliebollenbeslag! Zie foto hieronder. Oma Barbie, Pohn en Kiki zijn druk bezig geweest met het bakken van oliebollen in de wok pan. Pohn had nog nooit van oliebollen gehoord.
Maar ze smaakten heerlijk (niet zo lekker als die van jouw Mam!).

Day 33

We zijn vandaag weer gaan kijken naar de vorderingen van de bouw van de tijdelijke fabriek.

En je verwacht het niet in Thailand maar het gaat echt snel. Op de vorige foto konden we alleen nog maar een geraamte laten zien. We kwamen alleen op een zeer ongelukkig moment binnen, namelijk tijdens de lunchpauze van de ‘bouwvakkers’. En verwacht niet een tafel met brood, beleg en melk of een koelbox met de benodigde versnaperingen. Nee, de Thai heeft een geheel andere pauze in gedachte. Namelijk slapend…….. Ik zag eerst 1 dame op de grond liggen. Toen dacht ik nog; nou, die is lekker lui. Maar eenmaal binnen struikelde ik bijna over de ‘lichamen’.  Allemaal ingepakt onder kleren of plastic liggen ze een uurtje te ronken.

 

Vandaag zijn Ronald, Francoise en de kids aangekomen in Chiangmai. We hebben vanmiddag dan ook heerlijk geluncht bij een leuk en nieuw restaurant samen met Pop en Pam en hun kinderen en de nanny’s. Onze kids waren helemaal door het dolle heen om hun neefjes en nichtje weer te zien.

Nooit hoor je ze over het gemis van familie en vrienden, maar het weerzien van vanmiddag was toch heel erg speciaal. Billy en Bastiaan waren helemaal hoteldebotel en hebben geprobeerd om in die paar uur het gemis van 4,5 week in te halen. Het restaurant zal het jammer hebben gevonden dat de reünie zich daar moest afspelen. Het nieuwe is er nu in ieder geval van af……

Day 31

Dit jaar zijn we op de 2^e kerstdag niet naar een meubelshow geweest maar hebben we een tour gemaakt op de olifanten. Onze dochter wilde graag een stukje schrijven.

Eergisteren zijn we met zijn met z`n vijven naar Maesa olifanten kamp geweest. Omdat Billy de vorige keer niet durfde te rijden gingen we. Ik, Kiki met oma op een olifant en papa, Billy en mama. Dus gingen we eerst een half uur olifant rijden. Die van mij ging eerst heel sloom maar toen opeens heel snel.  En toen we langs de nurserie reden stonden daar 2 kraampjes bananen . oma zei toen: “rij maar door”, maar de olifant werd kwaad niet zomaar kwaad…     

…nee echt kwaad ! hij sleurde ons helemaal mee. En oma maar gillen maar ik bleef rustig zitten. Oma gillen: “ik wil naar huis” !

En bij de andere olifant van Billy en Papa en Mama die had een toeter zeg, we hoorden hem in de verte.

Nou meer hoef ik niet te zeggen, toch……

2e Kerstdag

What a Christmas

No same same maar geheel andere kerst dit jaar. De kerstavond begon dus met een personeelsfeest in een restaurant. Wat we daar hebben meegemaakt was fantastisch. Oma Barbie is donderdagavond gearriveerd en mocht dus gelijk haar opwacht maken bij het feest.

Pop en Pam hadden extra hun best gedaan voor ons met het eten en de wijn. De wijn was een rode wijn van 100 euro per fles die ze dan weer op z’n Thais hadden gekoeld in een (plastic) ijsemmer tot 8 graden……

Maar het toppunt van de avond was de loterij waar grote prijzen te winnen waren. Er word dus gewoon old fashion lotjes getrokken uit een potje met namen en in het andere potje zat dan het lotje met de prijs. Dat mensen zo kunnen gillen om kerstcadeautjes dat maak je niet vaak meer mee. Ik zie ze nog wel eens gillen bij Oprah als ze een nieuwe auto krijgen maar hier gingen mensen compleet uit hun dak van een elektrische (bestaan er andere…) ventilator. Er waren ongeveer 120 prijzen.

De grootste was een tv van 400 euro. Een nieuwe vrouwelijk werkneemster die uit de bergen komt (de arme kant van Thailand) won ook 1 van de grote prijzen, namelijk 4000 bath (100 euro). Ze begon bijna te huilen van blijdschap. Dat was zo ontroerend om te zien. De avond werd afgesloten met een Thaise karaoke en met piepende oren van het gegil namen we afscheid.

De 1e kerstdag begon heerlijk Amerikaans met cadeautjes onder de glitter kerstboom. Ook door het resort zijn we vreselijk in de watten gelegd. Het ene na het andere cadeau werd gebracht. Ons huis staat vol met bloemen, kerstsokken vol met chocola, koekjes en chocolade taart. Om 12.00 uur begon de kerst brunch in de kookschool van ons hotel met een live band. Terwijl Oma Barbie, Cas en ik aan het genieten waren van een onbeschrijfelijk lekkere brunch werden de kids bezig gehouden door 15 mensen van de kidsclub en een Thaise Kerstman. Na de brunch hebben we uitgebuikt bij het zwembad waarna we ’s-avonds het ritueel weer lichtelijk hebben over gedaan in het restaurant. Wat een heerlijke 1^e kerstdag!!

1e kerstdag

10 Jaar lang dromen we al van een witte kerst................ Maar dit mag de pret niet drukken!!!

Happy Christmas everybody! Lots of love van ons. xxxxxxxxxxxx

Day 25

Lots of Staff Part II

We zijn vandaag weer inclusief onze kids naar de fabriek gegaan. We hadden ze duidelijk geïnstrueerd dat ze zich even koest moesten houden, dat we zo snel mogelijk de fabriek weer zouden verlaten zodat ze ’s-middags weer konden zwemmen.

Pop had de vorige keer aan Billy gevraagd welke film hij leuk vond en het antwoord was Tom & Jerry. Dus kreeg Billy bij binnenkomst 25 dvd’s van Tom & Jerry. De staff werd gebeld en een kamer werd vrij gemaakt waar hij heerlijk op een bankje kon zitten met Fanta en sandwiches.

Kiki ging ondertussen neuzen in de showroom wat een mooi kerstcadeau zou kunnen zijn.

Toen ik na een tijdje polshoogte nam zat Billy helemaal in de verhalen van Tom & Jerry maar kon ik mijn dochter nergens vinden. Wel stonden er 15 dames van de showroom, allemaal in mooie zijden roze blouse en lange rok bij elkaar. Er waren inmiddels ook wat klanten van de showroom bijgekomen. Ik besloot om polshoogte te nemen van wat daar gaande was. En wie zat daar in het midden tussen al die giechelende dames;  mijn dochter met haar blonde krullen.

Haar haren werden gekamd en gevlochten en ondertussen kreeg ze ook een manicure en pedicure.   

Daar zat ze dan en ze keek me aan met die grote blauwe ogen; ‘Ja mam, en het is allemaal gratis’.

Zo jammer dat ik mijn fototoestel niet bij me had. Bij gebrek aan juiste foto hierbij een collage van Billy die wel 100 keer per dag teksten er uit gooit van: ‘super dagje he’, ‘we hebben het fijn he’, ‘weer een leuke dag’. Kortom ons manneke is happy maar dat zie je wel aan de foto’s.

Day 24

Lots of staff

Aan personeel geen gebrek in Thailand en dat is te merken, ook op de fabriek en in de showroom.

Vaak zijn we eerder in de showroom dan Pop (Managing Director van de fabriek) en Pam (zijn vrouw, ontwerpster en eigenaresse van de showroom). Maar lang kan het niet duren voordat ze er ook zijn omdat het personeel  ze al ingeseind hebben voordat onze auto de parkeerplaats op rijdt.

Voordat Pop en Pam de showroom in komen worden eerst  de laptop, de Louis Vuitton tas en andere attributen binnen gebracht door meerdere personeelsleden.  Daarna volgen Pop en Pam.

Ook wij profiteren een beetje mee aan dit overschot aan personeel. We krijgen heerlijke hapjes geserveerd als we aan het werken zijn en ook de overheerlijke ijskoffie (bij gebrek aan beter) wordt vaak voor ons gehaald met altijd een flesje koud water. Gisteren werd er gevraagd wat onze kids (die ook in de showroom waren i.v.m. vakantie) lekker vinden om te eten en 10 minuten later staat de tafel vol met 3 soorten kip, rijst en groenten. 3 keer raden wie daarna zijn buik helemaal vol met kip had…

Maar met kerstavond mogen we dit jaar ook genieten met het personeel middels een heus Thais personeels feest. In een Thais hotel met karaoke en een soort Bingo, waarmee je de gelukkige eigenaar kan worden van een mooie LCD TV of slechts 100 Bath (= 2,50 euro…). Dit moet je zien als een soort kerstgratificatie. Sorry Oma Barbie, maar ook jij staat op de gastenlijst. Heel iets anders dan onze kerstavonden met Edu en Mo….. maar wie weet gaan we met 100 Bath naar huis.

Day 22

Day 22

We zijn vandaag down town ChiangMai geweest met de kids. Het is hier nu al 2 dagen bewolkt; ja, ook hier is het slecht weer…  dus een mooie gelegenheid om het ‘stadje’ in te gaan en zo ook de tuk tuk die hoog op het lijstje van Kiki en Billy stond.

De auto geparkeerd in het centrum en met de tuk tuk naar de night bazaar geweest, waar we normaal alleen maar ‘s-avonds komen. En dat is maar beter ook want in daylight ziet het er heel anders uit.

Dan zie je de armoede van Thailand en ook de viezigheid. Je schrikt hoe sommige mensen wonen. En dan zitten we nog wel in een goed deel van het land.

 De elektriciteit is hier nog bovengronds en geen stoep of weg die heel is. Je wordt overreden door  brommers (meestal bezet worden door 3 volwassenen en een baby er tussen gepropt), tuk tuks en taxi’s.

Maar het speelgoed en de sieraden zijn goedkoop dus onze kids hebben flink afgedongen op spullen die eigenlijk nog geen cent waard zijn. De helft van het speelgoed is inmiddels kapot, gescheurd of gebroken.

We hebben geluncht bij de fishmarket in het ‘beste vis restaurant van Chiangmai’.

Deze tent bezoeken we altijd als we in Chiangmai zijn. Ze zetten je tafel vol met verse vis en ze hebben de heerlijkste Tom Yum Goong  (Thaise vissoep). De rekening was licht gepeperd, maar voor Nederlandse begrippen nog altijd een lachertje. Maar ook dit restaurant ziet er anders uit overdag. Je ziet te veel details die je eigenlijk niet wilt zien. De soep wordt gereserveerd met plastic bakjes en soeplepels. 1 blik op dit ‘servies’ deed me beseffen dat mening Thai en toerist van dit Thaise wedgewood heeft genuttigd….

Ook de vliegen waren in grote getallen aanwezig terwijl ondertussen de vloer werd gedweild met zwarte moppen.

De eigenaar lag te slapen achter de kassa en de serveerster had haar rust gevonden op een tafel in het restaurant.

Ik heb mezelf herhaaldelijk ingeprent om niet rond te kijken terwijl ik nog een extra groot slok Singha bier nam. Maar de Tom Yum Goong was zoals gewoonlijk heerlijk! Nog maar een weekje Ronald….

Day 20

Christmas Vacation

Gisteren hebben we, mede noodzakelijk door school van de kids, onze Christmas vacation ingeluid. De school is vanaf nu 3 weken dicht. Het werd gisteren afgesloten met een heus ‘holiday concert’.

Een soort podiumfeest van de Troubadour in Rosmalen maar dan anders.

Onze kids lopen al 2 weken zingend, dansend en blokfluitend door ons huis en gisteren was dus de dag  van het optreden.  Om half 2 moesten we onze  opwachting maken in het auditorium op de school. Zuchtend vanwege het lange programma (14 liedjes…..) namen we plaats op de tribune.

Maar het concert was toch heel verrassend en absoluut niet vergelijkbaar met de optredens die we gewend zijn. We werden verrast door het orkest, de geluidsman en de lichtshow. Ok, that makes things different.

Maar ook werden we  allebei toch wel een beetje emotioneel. Want hier zitten we dan als ouders in Thailand, 10.000 kilometer  van ons normale bestaan, te kijken naar de optredens van onze kids (in het engels!!)

Ze deden het allebei top ondanks hun korte repetitie periode van 2 weken en menig leraar kwam naderhand op ons af om te zeggen dat onze kids ‘an amazing job’ hadden gedaan. Want ze stonden er toch maar tussen en alle liedjes mee te zingen.  (I have to admit; klinkt als gezemel van een emotionele ouder die trots is op haar kroost.. )

Esmeralda, Frank en Charlotte hebben ons een afscheids cadeau meegegeven die we pas open mochten maken in Thailand. Het is een geweldig pakket met eigengemaakte kalender, notitieboeken, snoep en chocolade letters uit Holland. Maar gisteren was dus de dag om het extra cadeau open te maken. En hierin zaten allemaal kerstwensen van de kids uit de klas van Kiki en Billy om in de kerstboom te hangen. Kiki en Billy vonden het geweldig. Nu is onze kerstboom aan de kleine kant (Thaise afmetingen) dus hebben we alles aan een visdraad gemaakt en opgehangen aan de antieke spiegels met 25 stukken plakband. What a great day to start the vacation! Thanks Es, Frank en Charlotte. Heel leuk om kerstwensen uit Nederland in onze woonkamer te hebben!

En elke dag merken we dat Kiki en Billy meer Engels leren. Kiki is daar vrij duidelijk in maar Billy wil nog wel eens doen of hij het niet snapt (als het hem zo uitkomt). Maar gisteren op school toen Cas zijn ijsje vasthield terwijl Billy zijn schoenen aan moest doen, riep een van de teachers; ‘ he Billy, Daddy is eating your icecream’… …de snelheid waarmee hij naar Cas opkeek en zijn ijsje veilig stelde deed ons beseffen dat ook hij de Engelse taal begint te leren.

Day 19

Er is 1 nadeel aan being in Thailand…

maar dan ook maar 1 nadeel en dat is de 24 uurs economie die ons parten speelt.  Het is natuurlijk super dat de online mogelijkheden je veel vrijheden geeft en grenzen doet vervagen. Voor ons is het mogelijk om bijna al onze werkzaamheden op meerdere plekken in de wereld uit te voeren. Dit geeft ons ook de vrijheid om langere tijd in Thailand te zijn.

Het uiteindelijke nadeel is dat een werkdag door iets te veel uren in beslag wordt genomen.

’s-Ochtends om kwart voor 7 gaat onze wekker en zorgen we er voor dat de kids in hun schooluniform,  gegeten,  gedronken en gepoetst bij ´de bushalte´ staan.

Na het sporten stappen we in de auto om ons naar de fabriek te verplaatsen. Hier hebben we een hoop te doen en te bespreken waardoor de lunch uit slechts een ijskoffie bestaat.

Om half 4 staan de kids weer voor de deur dus zorgen we ervoor weer paraat te staan (met een heerlijk fruitschaaltje van Pohn).

 Gelukkig kennen we de weg inmiddels goed, is links rijden ook een gewoonte geworden en weet Cas zoals altijd het gaspedaal goed te vinden.

De reistijd naar de fabriek is ingekort van 35 minuten naar 21.5 minuten ( het kan zijn dat we een Thai scheppen of loslopend wild raken,maar ja..)

Even zitten met de kids, want zij hebben natuurlijk nog een hoop verhalen die ze kwijt willen.

Maar dan roept het werk weer want ook Vught en Schijndel blijven doordraaien.

Onze kids gaan of naar taekwondo of spelen vaak met ons buurmeisje Shotai.  Ook komt Shotai inclusief haar gevolg  wel eens bij ons spelen. Dit betekent dat er dus een soldaat en een nanny in onze woonkamer rustig staan te wachten (zo beleefd zijn ze dan ook wel weer) totdat Shotai klaar is om naar huis te gaan.

De moeder van Shotai is blij dat haar dochter 2 vriendjes heeft in het resort omdat ze zelf, als general manager van het resort,  veel moet werken. Dus wordt er aan onze kids ook gevraagd of ze mee willen doen met de tennisles, en vele andere activiteiten die in het leven zijn geroepen om Shotai zich niet te laten vervelen. Kortom, onze kids vervelen zich ook niet hier…

Cas heeft nog net tijd voor het  avondeten om vervolgens weer naar zijn ’ kantoor’ te vertrekken.

Maar uiteindelijk lijkt het er toch op of er een einde aan de dag komt als de kids naar bed gaan, of nee, toch niet, Amerika opent zijn kantoor….  Lang leve de 24 uurs economie! Maar niet getreurd vannacht om 3.00 uur gaat het weekend in………..

En dan drinken we er zeker eentje op!

Day 18

Het fijne in Thailand is dat de Thai geen stress kent. Ze maken zich nergens druk om maar hebben ook geen grote verwachtingen ten opzichte van andere of het leven op zich. Ze willen heel graag dingen voor je doen. Dit is natuurlijk ook een belangrijk onderdeel van het boeddhistische geloof.

Nu wordt deze lijfregel in ons resort verdriedubbeld. Press 1 en alles wordt voor je gedaan.

Billy heeft laatst meerdere malen 1 gedraaid terwijl ik aan het fitnessen was, omdat hij mij iets wilde vragen en Cas nog sliep. Maar volgens onze zoon kreeg hij de hele tijd een ‘Chinese vrouw’ aan de lijn (ik vraag me af hoe vaak hij heeft gebeld, of trouwens…… ik wil het niet weten)

In het resort kennen ze echt geen ‘nee’ of ‘dit mag niet’. Dit is heerlijk maar levert soms ook beschamende momenten op voor ons als ouders.

Bij het Thaise restaurant hebben ze elke avond een vrouw zitten die Thai Kim speelt.

De vrouw zit als een soort geisha in kleermakerszit achter het instrument wat al een plaatje op zich is. Onze dochter, zo leergierig als ze is, zie je al denken; ‘wat zij kan wil ik ook leren’.

En ja hoor, we hebben het voorgerecht nog niet op of ze zit al achter het instrument. Op het begin wel grappig maar inmiddels kent ze een redelijk repertoire en moeten wij, en de andere gasten in het restaurant een paar keer per avond tjingo bel en nog meer ‘bijzonder romantische nummers’, aanhoren.

Ook hebben ze hier in het resort veld werkers. Dit zijn Thaise mannen en vrouwen gehuld in blauwe werkpakken met grote hoeden en regenlaarzen die de tuinen, bloemen en de rijstvelden verzorgen.

Ze luiden het einde van de werkdag in met een prachtig ritueel om 17.00 uur. Ze maken dan muziek middels een zware trom en nog wat instrumenten. Dit doen ze in een idyllisch houten huisje aan het einde van de rijstvelden.

Maar afgelopen weekend , genietend van onze lunch verbaasden wij er ons over dat de muziek midden op de dag werd gespeeld. We namen aan dat de werklieden dit weekend misschien wel eerder naar huis mochten totdat we ons af gingen vragen waar onze kids waren………  Juist, in het idyllische houten huisje bij de trom en de andere muziekinstrumenten.

Cheque please…………

Day 17

Mijn grootste zorg !

Tijdens het plannen van ons verblijf in Thailand, hebben we het geregeld gehad over welke problemen we allemaal tegen zouden kunnen komen. Dat waren er nogal wat: ziektes, heimwee, sterfgevallen thuis, faillisement zaak etc. Alles behoort tot de mogelijkheden, maar de kans daarop is niet zo groot. Nee, onze grootste zorg was figuurlijk eigenlijk heel klein: onze Billy. Iedereen die hem een beetje kent, weet wat voor een lefgozer het is (not). 3 Maanden geleden had hij een week lang zwemles, waarbij het een dag of vier duurde voordat ik binnen een uur het bloedhete zwembad mocht verlaten. Pas als beide duimen omhoog gingen, was de kust veilig.

Alles heeft bij hem tijd nodig, en als het te eng is doet ie het gewoon niet. Nu moesten we hem dus op Thailand voorbereiden. Geen vuiltje aan de lucht, dat zag ie wel zitten. Maar hoe dichterbij het kwam, hoe minder hij het zag zitten. "ik wil niet naar dat land" en "ik wil niet met het vliegtuig" , tot hele huilbuien vlak voordat we gingen. Nou hadden ze op school inChiang Mai gedacht dat wij daar de ochtend na aankomst meteen zouden beginnen, wij dus niet en Billy al helemaal niet. De 2de dag hebben we de school bezocht en pas na vier dagen, op een vrijdag moest het feest beginnen. Wat was dat een drama! Het wegbrengen en afscheid nemen duurde eeuwig en de goedbedoelde telefoontjes van de leerkrachten bleven de hele dag binnen komen. Uiteindelijk had ie bijna de hele dag bij Kiki in de klas zitten kleuren. In 5 tekeningen had ie al zijn belevenissen uitgebeeld. Ons huis, vliegtuig, nieuw huis, papa en mama die hem naar school brengen en vervolgens een blije Billy die opgehaald wordt. Zo kun je het ook verwerken... Het lange weekend daarna verzachtte de pijn een beetje maar op dinsdag begon de ellende opnieuw. Bikkelhard (of het was de steen in onze maag) als we zijn, gingen we hem na school ophalen. Daar kwam ie aan, onze blije gup: "ik vind het niet eng meer".  Yes !! Dag 3 ging ie voor het eerst met het busje mee, wij nog met de auto erachteraan en 's-middags weer ophalen. Dag 4 hoefde mamma niet eens meer mee en dag 5 konden we ze gewoon uitzwaaien.

Momenteel is het zo dat als we ´s-morgens op onze parkeerplaats op de school bus staan te wachten, Billy bij het geluid van een brommertje al roept :" jippie, de bus, ik ben weg".

En elke Thai die voorbij komt begroet ie met "sabai dee poepie krap". We hebben nu dus een compleet ander kind. Van 's-ochtends vroeg tot 's-avonds laat is ie vrolijk.  Uitspraken als "ik wil hier blijven wonen" en : "ik heb zo'n zin om naar school te gaan" zijn schering en inslag. En sorry juffrouw Leontien maar ook: "Ik vind deze school veel leuker". Hij spreekt tot nu toe nog maar 1 zin Engels en die gebruikt ie te pas en onpas op school: "I don't understand". Zo komt ie er zoals altijd weer makkelijk mee weg. Onze 'grootste zorg' is getransformeerd in 1 bonk zelfvertrouwen.

Voor de verandering geblogd door "daddy", zoals hij me tegenwoordig noemt.

coming up soon: onze 'prinses'.

Day 16

Dit is onze maid en ze heet Pohn. Een hele lieve vrouw van 50 jaar die ook nog een beetje Engels praat (wat echt een unicum is in Thailand). Ze woont tegenover ons resort dus dat is helemaal top.

Ze werd 2 weken geleden voorgesteld door Pam, de vrouw van de managing director van de fabriek. Met de duidelijk mededeling dat als ze niet bevalt er een ander geregeld wordt. En dit in het bijzijn van Pohn. (dit zegt overigens niks over Pam maar over de Thaise cultuur)

Pohn was dus vanaf dag 1 bang dat we haar niet goed genoeg vonden en we haar in zouden ruilen voor een andere Pohn, Pin of Poen. Nu hebben niet zo veel (lees geen) ervaring met een maid die voor ons kookt, boodschappen doet en de was verzorgt. Wij zijn dus al lang blij met elke hulp aangeboden maar dit geld dus niet in Thailand. Nu kookt ze gelukkig geweldig en is ze een hele fijne en lieve hulp voor ons. Anders hadden we 3 maanden met een hoop etensresten gezeten, want ik denk niet dat ik het over mijn hart zou kunnen verkrijgen om haar op straat te zetten.

Ik was eerst een beetje huiverig voor het idee om iemand fulltime in huis te hebben maar herzie hierbij mijn mening ..… Het is fantastisch!

Ik heb gewoon heel veel quality time met kids (kan wel geen spelletje meer zien, maar goed, dat terzijde). Een Thaise maid is denk ik niet te vergelijken met een Hollandse. Ze zijn namelijk bijna onzichtbaar. Ze komt ’s-ochtends via achterdeur binnen en sluipt  ’s-avonds op haar tenen door de voordeur (omdat achterom te donker is). Wij roepen natuurlijk altijd heel hard; 'bye bye Pohn, see you tomorrow'. Op het begin schrok ze er gewoon van, want enig contact buiten het noodzakelijk is niet gebruikelijk. Ze zijn getraind om alles voor je te doen maar op zo’n manier dat je eigenlijk niet in de gaten hebt dat ze er zijn. De keuken (die zich ook achterin het huis bevind met een maid slaapkamer) is inmiddels ook niet meer mijn domein maar die van Pohn. Nu loop ik regelmatig binnen om te vragen wat we eten uit nieuwsgierigheid of ik informeer hoe het met haar gaat en of ze een fijn weekend heeft gehad. Op het begin antwoordde ze alleen maar met een glimlach maar tegenwoordig vertelt ze gelukkig al iets meer.

Het tempo van een Thai ligt wel stukken lager dan van een Nederlander maar naar ons idee mogen we ook niet te veel verwachten voor 150 euro per maand.....

Wel staan elke dag de auto’s van Billy als domino stenen en van klein naar groot netjes geparkeerd op een rij (ik zal maar niet over de rummikub stenen beginnen). Maar na binnenkomst van Billy (die een aversie heeft tegen te veel geordendheid) krijgen de auto’s binnen no time alle hoeken van het huis te zien. 

Ach ja morgen weer een nieuwe dag voor Pohn…

day ??

Day 14

We hebben gisteren de Chiangmai tourist uitgehangen. En dat is zeker de moeite waard.

Het leuke is dat alle tijger, apen en olifanten parken bij ons in de buurt liggen. De tijgers zijn eigenlijk onze buren. Dus hup, eerst op naar Tiger Kingdom. En wat je daar ziet kun je je gewoon niet voorstellen. Je kunt een kaartje kopen om bij de tijgers in het hok te komen. Dan heb je nog de gradatie smallest, 6 months, 2 years and the adults. 1 Blik op onze kinderen deed ons beslissen om het maar bij de smallest te houden. Dit wilde zeggen een tijgertje van 2 weken oud, eentje van 1 maand en twee van 3 maanden oud. Dit was een goede beslissing want zelfs dit was een beetje eng voor onze kids (en mama). Vooral die van 3 maanden die rennen al rond en zijn heel speels. En dat is toch een raar gevoel als je daar met je blote voeten rond loopt. Uiteindelijk verdween de angst en waren het super leuke speel en knuffel kameraadjes.

Als je dus kaartjes koopt voor adults mag je je aan de grote tijgers wagen. Echt unbelievable dat dit mogelijk is. Misschien iets voor onze volgende uitstap…

Verder rijdend kwamen we bij het Elephant Camp aan. Hier zijn Cas en ik 2 jaar geleden al geweest. Het is echt een prachtig mooi park. We hebben de elephant show gezien. Hier zie je de olifanten voetballen, schilderen, darten en mond harmonica spelen. Voor onze kids was het echt reuze interessant. Daarna mochten ze de olifanten voeren met bananen, bamboe stokken en geld. De olifanten ruiken het geld van een kilometer afstand. First priority is money en dan pas de bananen.

Kiki en Cas gingen een rondje op de olifant terwijl Billy en ik naar de nursery liepen om een olifantje van 11 dagen te bewonderen. Zeer bijzonder om te zien. Lopend tussen de olifanten vinden we de weg naar de uitgang.

Heerlijk zo’n toeristen dagje.

Day 11

Onze kids leren hele andere sporten en hobby’s hier in Thailand

En dat pakt soms iets minder gunstig uit voor de ouders…. Zo heeft Kiki blokfluit les op school.

Dit heeft als gevolg dat ze nu al 2 dagen blokfluitend door het huis loopt. Zelfs Billy heeft zijn vingers al in zijn oren. Helaas is onze dochter ook heel vasthoudend waardoor ze blijft repeteren op dat ene liedje….ondanks positieve  feedback van haar ouders: “ Kiki stop maar met oefenen, je doet het geweldig”.  

Vandaag hebben ze hun 2^e Taekwondo les gehad in het resort. Dit is wel erg leuk om te zien.

Ze hebben vandaag een officiële outfit gekregen dus de show kan beginnen.

In deze klas zit ook de dochter (de 4 jarige Shotai) van de general manager van het resort hier. Zij zijn tevens onze buren hier. Nu wordt Shotai natuurlijk al op handen gedragen in het resort vanwege positie moeder maar het blijkt dat haar vader nog meer aanzien heeft . Hij is ‘second man in command’ in het Thaise leger (en dat wil wat zeggen hier). Wij zitten hier voorlopig veilig! Dus Shotai komt binnen in de les met een gevolg aan mensen (behalve haar ouders dan). Ze heeft continu een soldaat bij haar die als een soort lijfwacht om haar heen loopt. Maar ook (1 van) de nanny (s) mag natuurlijk niet ontbreken. Het blijft een grappig gezicht want Shotai zelf is nog geen meter hoog en zal de 15 kilo niet halen.

Maar nu begrijpen we eindelijk ook waarom onze parkeerplaats zo ernstig wordt bewaakt door  gewichtige Thaise guards die heeeel streng kunnen kijken.

Het nadeel van de Taekwondo lessen is dat je op de meest onverwacht momenten (en dan ook van achteren) een kick van Billy krijgt. En believe me, die komen best hard aan. Zo hard dat hij er soms zelf van moet huilen…….

Day 10

Thailand en Kerst gaat niet echt samen.

Maar we zijn toch maar op zoek gegaan naar een kerstboom. En ja hoor in het warenhuis was een hoekje vrijgemaakt met de lelijkste kerstbomen die ik ooit heb gezien terwijl ‘last christmas’ op zijn Thais door de luidspreker galmt.

We worden verblind door alle disco lichten maar weten toch nog een boom te vinden. 4 Tientjes voor een reeds versierde nepboom. Inpakken en wegwezen naar gelang wij dachten. En ja hoor de rol folie werd gepakt en de kerstboom werd zo ingerold met alle attributen (met prijskaartje) er nog aan. Hup daar kwamen 3 Thaise vrouwen van de transport afdeling en daar ging onze ‘folie-kerstboom’ naar onze kofferbak.

Ik moet mijn VT wonen kerst ideeën maar even aan de kant zetten en dit jaar maar genieten van een heerlijke kitsch boom. Maar eenmaal in onze kamer staat hij toch wel leuk. En de kids; ze vinden het geweldig!

Day 9

Wederom Billy huilend afgezet op school. ‘ pap en mam ik wil ECHT bij jullie blijven’

Oh wat is dat toch moeilijk. Zo’n klein mannetje op zo’n grote Engelse onbekende school.

Toch maar doorgezet en op naar de fabriek met de telefoon op zak voor het geval school toch zou bellen. Eerst lang de bouw van de ‘temporary’ nieuwe fabriek gereden en daarna na Pop en Pam van de fabriek. Fijn om eindelijk te kunnen werken. Er is zo veel te bespreken en nu maar hopen dat de telefoon stil blijft.

 

En ja hoor toen we om 3 uur de kids op gingen halen kwam Billy vrolijk naar ons toe gerend:

‘ jullie hadden gelijk, het is hartstikke leuk op school’. Pfff pak van ons hart. Nu moet het alleen nog zo blijven.

We blijven ons verbazen over de afstanden en faciliteiten in Chiangmai.  Even naar de speelgoedwinkel om de kapotte auto te ruilen van Billy is als een presentje omruilen in Amsterdam.

Even naar de fabriek is enkeltje Den Haag en voor boodschappen doen moet je zeker 5 kwartier uittrekken. (toch wel handig zo’n AH aan het einde vd straat). Maar deze verloren tijd wordt gelukkig een beetje goed gemaakt door Pohn, onze maid, die nog steeds de heerlijkste gerechten maakt.

Day 7

Wonderful lazy sunday gehad
Om half 10 vanochtend waren we present bij de fitness instructeur die ons een uurtje strength training heeft gegeven.De kinderen kregen ondertussen kids yoga in de kids club.
Daarna hebben we uitgebreid gebruncht in het restaurant. Dit doen ze elke zondag en dat is best een happening. Heel veel mensen uit de omgeving komen naar Four Seasons voor de zondag brunch.
Inmiddels begrijpen we waarom.....
Ook Sint en zijn pieten zijn in Chiang Mai geweest. Ze hadden een mooie speurtocht uitgezet met als klapper een playstation 3. Volgens Billy is Thailand nu het mooiste land wat er is....

Day 5

1e schooldag................We waren nog maar net thuis van drop off of we werden al gebeld dat Billy niet lekker was.

Moeilijke ochtend om je kids af te zetten op engelstalige school. De Koning is zondag jarig dus was er eerst een ceremonie op het schoolplein. Hier begonnen de 1e scheurtjes bij Billy te komen. Voordat we ze naar het klaslokaal hadden gebracht was Billy inmiddels al 6 keer in tranen uitgebarsten en had hij de kids uit de klas al 3 keer uitgezwaaid. Alle kindjes waren gelukkig super lief voor hem maar hij had maar 2 mensen in het vizier en dat waren wij. Toch vraag je je dan wel even af waar je aan begonnen bent als ouder. Van Kiki daarintegen kon ik nog net 1 kus te pakken krijgen voordat ze klaslokaal in ging. Nu heeft ze wel een Nederlandse juf wat natuurlijk wel veel scheelt. Met een vreselijke knoop in onze maag zijn we het schoolterrein afgelopen om snel in de auto te stappen en op naar de shopping mall want dit was onze enige kans om Sinterklaas inkopen te doen.

6 Tassen vol en 4 telefoontjes later van Billy en zijn juf reden we terug richting school.

Ze hebben (uiteindelijk ook Billy) met een goed gevoel afscheid genomen en iedereen uitgezwaaid. Dinsdag weer een nieuwe dag want maandag is het feestdag vanwege verjaardag koning.

Op het resort is het nog steeds top. We worden elke dag flink verwend door de maid die de heerlijkste gerechten in elkaar flanst. En de kinderen krijgen vanaf volgende week 2 keer week taekwondo les van (een schijnbaar) goede leraar op het resort die ook de dochter van de manager les geeft.

So far so good!

Dag 3 Thailand

Echt alles is anders als in Nederland.....
Heb toch best wel veel gereist en wat gezien (in een deel) van de wereld, maar als je een tijdelijk bestaan op wilt bouwen in een niet Europees land wordt het toch anders.
We hebben gisteren met kids de school bezocht. Rondleiding gehad van een uur (afgeraffeld omdat Billy niet helemaal lekker is) en uiteindelijk school verlaten met een goed gevoel en 2 tassen vol met school uniformen.
Kiki vond het zo leuk dat ze eigenlijk dezelfde dag nog wilde starten en zelfs Billy was enthousiast.
Ze leren zo veel andere dingen dan op een Nederlandse school. Muziek, dans, cricket, thai boxing, theather en 5 keer per week engelse les. Ook de kinderen op school waren super aardig en Kiki en Billy werden enthousiast ontvangen.
Op het resort worden we elke minuut verwent. Call 1 en alles wordt voor je geregeld. De kids worden op handen gedragen en omdat het nog rustig is op het resort is het 8 man personeel op  1 kind. Ze leren, muziek, Thais, poolbiljarten en vissen en buffalo's voederen. Als wij aan het eten zijn in het Thaise restaurant en de kids aan de wandel zijn worden we op de hoogte gehouden door het personeel waar ze zijn en wat ze aan het doen zijn.
Vandaag hebben we kennis gemaakt met onze maid die tevens vandaag haar 1e werkdag er op heeft zitten. De vrouw van de directeur van de fabriek regelt deze dingen voor ons. We hebben vanochtend kennis gemaakt in ons huis en toen ik koffie voor ze had gezet vielen ze van hun stoel. Not done.....
Ik (Katrien) moet er erg aan wennen (terwijl ik ook wel denk dat het me zal bevallen) dat ik niks mag doen in huis. Alles wordt voor je gedaan in Thailand en dat doen ze ook nog met liefde en plezier.
Ze heeft vandaag voor het eerst voor ons gekookt en de kids hebben nog nooit met zo veel plezier hun bord leeg gegeten (of zegt het iets over mijn kook kunsten....???)
We hebben nu de fabriek, school, auto en de boodschappen geregeld. Rest ons het speelgoed voor Sinterklaas avond. Dat zal geen makkelijke opgaaf worden want de shops liggen op ongeveer 30 minueten afstand en dan nog weet je niet wat je aantreft (en geen Thai die je dat kan vertellen).
Cas heeft het pannekoekenmeel al in huis alleen zullen de pepernoten een probleem worden......We kunnen natuurlijk wel een Thai regelen die op de deur klopt. En oh ja we hebben een openhaard in huis die we toch maar gaan aansteken met de airco extra hoog!