Woensdagochtend 10.00 en ik zit met een kop koffie achter mijn lap top. Ik heb vanochtend mijn zus en nichtje om 6.30 uur uitgezwaaid. Vervolgens de kids uit bed gehaald en om 7.45 uur naar de bus stop gebracht. Cas heeft zijn reisplannen gewijzigd en komt niet vandaag maar vrijdag terug. Hij is met een zakenrelatie op pad in China en is momenteel nog onbereikbaar (althans, ik denk dat dat de boodschap is van die Chinese vrouw aan de andere kant van de lijn…..). En hier zit ik dan in mijn eentje, heb vanochtend al wel meerdere traantjes gelaten vanwege het vertrek van mijn familie. Maar ik zie ze al weer over 3 weken. Hoe zou het voelen als je je definitief vestigt in Chiangmai? Je zwaait je familie uit en je weet niet wanneer je ze weer zult zien.
Chiangmai heeft meer dan 20.000 foreigners vanuit tientallen landen. Hoe gaan zij er mee om? Ik sprak laatst Marijke uit Nederland en haar moeder komt 1 keer in de 2 jaar over en haar zus woont in Amerika. Ze woont al 16 jaar met haar man in Thailand. Natuurlijk heeft ze verdriet als ze haar moeder naar het vliegveld brengt maar terug gaan naar Nederland is een absolute no go. Tom de Engelse Taekwondo leraar van Kiki en Billy woont hier met zijn Thaise vrouw en 2 kinderen maar heeft ook nog 2 kinderen in Engeland.Zou je er dan aan wennen? Is het Nederlands om de familie zo dicht bij je in de buurt te hebben?
En het vreemde is met deze tijdzone dat ik niemand kan bellen. Pas na 3.00 uur vanmiddag zal er leven zijn in Nederland. Maar gelukkig wonen wij in een resort. Ik heb vanochtend al zeker 15 mensen begroet. Heb in de fitness staan kletsen met Oh de manager van het fitness centrum die ik inmiddels goed heb leren kennen. Ze zijn momenteel bezig met de tuin, hebben de krant gebracht en ook Pohn komt net binnen. Ze heeft de kids hun favoriete maaltijd beloofd vanavond; kip met eigengemaakte frietjes. Kiki verheugde zich er vanochtend al weer op dat ze vanmiddag thuis zou komen want dan mocht ze helpen met de reservations in de lobby. Billy had vanochtend enorm veel zin om naar school te gaan want dan zou hij al zijn vriendjes weer zien. Gelukkig gaat het leven door hier. Alleen moet ik me nog zien te vermannen vandaag.Ik denk dat ik maar een kopje koffie ga drinken met Pohn, misschien heeft zij oor voor mij……
Geen opmerkingen:
Een reactie posten