donderdag 22 maart 2012
zondag 20 maart 2011
Goodbye
This is it. Vandaag vertrekken we. Lots of good memories en een ervaring om nooit te vergeten. We hebben intens genoten met z’n 4-en en die dingen meegemaakt die we nooit hadden durven dromen. We gingen naar Thailand met mixed feelings en de insteek dat we er het beste van zouden maken. Maar dat het zo mooi zou zijn hadden we nooit durven dromen. Thailand is een heel fijn land en Chiangmai is een heerlijke stad om te wonen. De kids hebben een hele fijne tijd gehad zowel privé als op school. Ze spreken Engels en al wat Thais. We hebben olifanten bereden en met Tijgers geknuffeld. Ze hebben Taekwondo geleerd, golf, viool en piano. We hebben hele leuke mensen leren kennen en innige vriendschappen gesloten. Vooral het resort, waar we 4 maanden hebben mogen wonen, was top. Al het personeel, van barman tot tuinman, van kidsclub tot de fitness, iedereen was super lief en wilde er alles doen om ons een fijne tijd te bezorgen. Het voelt een beetje als familie.
We werden eergisteren uitgenodigd in een meeting room door de Ttitya de manager van het resort waar we inmiddels een hele intense band mee hebben opgebouwd. We verwachten dat ze afscheid van ons wilde nemen. Maar wat bleek, bij binnenkomst zat het 50 koppig management team op ons te wachten om ons te verwelkomen met een enorm applaus. Titiya hield een prachtige en ontroerende speech voor ons. Ik kreeg een enorme bos bloemen en de kinderen een heus naambadge van het resort. De reden hiervan was natuurlijk ook dat Kiki zich bijna als personeelslid had ontpopt op het resort. Het was vreselijk ontroerend en bij mij rolde er echt wel een traantje over mijn wang.
Met mixed feelings gingen we naar Thailand en met mixed feelings nemen we ook weer afscheid. Deze tijd in Chiangmai was eigenlijk to good to be true.
zaterdag 19 maart 2011
Day 107
Duizend keer beloofd aan mijn schat, maar nu eindelijk een blog van mij.
Tijdens de Bangkok fair besloot ik om samen met Dmitry, een Russisch Amerikaanse zakenrelatie, naar China te gaan.
Op de laatste dag van de fair moest ik nog even een visum bij de Chinese ambassade zien te regelen in Bangkok. Nu is Bangkok niet meer het Bangkok van 1991 toen ik samen met Ronald voor het eerst ging. Met de tuk tuk was je toen binnen een half uur op elke plek in Bangkok waar je maar zijn wilde. Tegenwoordig is het een mega metropool van bijna 20 miljoen mensen. Het verkeer in Chiang Mai mag dan een zootje zijn, in Bangkok is het een grote puinhoop. Bangkok heeft dan ook geen metro en moeten ze elke keer weer hogere snelwegen aanleggen om weer wat doorstroming te krijgen.
Ik heb die dag ca. 5 uur in de taxi gezeten. Mijn vlucht naar Quanzhou zou op dinsdag om 18.30 uur gaan en ik was ca. 20 minuten voor die tijd op het vliegveld. Met een glimlach kun je hier gelukkig veel gedaan krijgen en om 18.28 stond ik in de slurf naar het vliegtuig. So far so good. Dus ik bel Dmitry, “waar ben je”, vraag ik. “waiting for boarding”, zegt ie. Krijg nou wat. Blijkt hij de vlucht van 19.20 naar Shenzen te hebben. Had ie toch gezegd… Zal wel, ik dus vragen of ik op die vlucht mee kon. No way. Afijn, een glimlach en een zielig verhaal en ik kon me richting het vliegtuig naar Shenzen haasten. Gelukkig, zelfs nog 20 minuten over. Ik zie Dmitry bij de slurf wachten en wil ook gaan boarden. Sorry meneer, U had eerst terug door de douane gemoeten. Nee hè ! Ik dus aan de hand van een Thai rennen door het gigantische vliegveld en met wederom 1 minuut speling weet ik het vliegtuig te halen.
Shenzen is een plaats die tussen Hongkong en Quanzhou in ligt. In de afgelopen 15 jaar uit het niets opgebouwd en telt nu ca. 10 miljoen inwoners. Alles is grauw, de lucht, de wegen, de flatgebouwen waar geen eind aan lijkt te komen en de zelfs de mensen. Een mensenleven telt hier blijkbaar niet gezien de rijstijl van de chinezen, wat een chaos op de weg, Bangkok is er niks bij, ik heb in 3 dagen meer ongelukken gezien dan in 10 jaar in Nederland. We hebben een aantal fabrieken en showrooms bezocht en tussen elke bezichtiging ging wel weer een ritje van een uur aan vooraf. ´s-Ochtends vroeg op en ´s-avonds laat thuis. Op vrijdagochtend 4 uur, stond de chauffeur voor de deur om mij naar het vliegveld te brengen. Ik had de vlucht van 7.45 uur naar Bangkok. Keurig om 6 uur op het vliegveld en ingecheckt loop in naar de gate. Maar waar is mijn vlucht van 7.45 uur ? Wel zie ik een vlucht van 8.50 uur naar Bangkok maar geen 7.45. Aha, gelukkig toch wel een 7.45 alleen… p.m. grrrr.. Sinds wanneer staat er geen 19.45 uur meer ! Geen probleem denk ik, pakken we die vlucht toch. “Sorry Sir, fully booked”. Of nee, er blijkt nog plaats in de 1ste klas te zijn. “wilt u de upgrade kosten betalen ?”. Natuurlijk, ik wil weg uit dit vieze China, we zien later wel wat het kost. Gelukkig viel het mee, slechts € 5,- administratie kosten omdat economie vol was. Wel weer racen, weer terug door immigratie en naar de gate rennen, ditmaal wel 5 minuten over. Goed terug naar Bangkok, daar natuurlijk ook mijn vlucht gemist, maar bij Thai Airways doen ze helemaal niet moeilijk en werd ik kosteloos omgeboekt naar de eerste vlucht naar Chiang Mai. Ik heb wel een paar dagen nodig gehad om bij te komen, maar wel geleerd dat iets duidelijk communiceren en op de kleine lettertjes te letten, je een hoop ellende kan besparen.
We hebben een fantastische tijd gehad in Chiang Mai, erg gezellig, zeer leerzaam, vooral voor de kids, en het belangrijkste: voor onze zaak, zeker voor herhaling vatbaar, maar we zullen ook weer blij zijn om velen van jullie terug te zien. Hopelijk tot snel.
Laatste avond in ons favoriete restaurantje, Chez Marco. Billy werkt hier altijd als ‘portier’ en begroet de klanten met sawasdee krab en een officiële buiging.
dinsdag 15 maart 2011
Day 105
Het koningshuis is in Thailand enorm belangrijk. Alle familieleden van de koning worden als heiligen beschouwd. De koning zelf is enorm populair en geliefd in Thailand. Hij is de langst heersende koning in de Thaise geschiedenis en de oudste koning die Thailand ooit gekend heeft. De koning wordt in Thailand onder andere vereerd doordat, voor een film in de bioscoop en voor of na een concert, muziek ter ere van de koning wordt gespeeld, waarbij iedereen gaat staan. Er hangt in vrijwel alle Thaise huizen een portret van de koning. Iedere dag om 8 uur en 18 uur wordt het volkslied op alle radio- en TV stations gespeeld. Ook dan worden er hoogtepunten uit zijn leven getoond. Het journaal op de TV heeft altijd een onderdeel met koninklijk nieuws. Maar de Koning verblijft al geruime tijd in het ziekenhuis en kampt met een zwakke gezondheid. Zijn opvolger is zijn oudste zoon kroonprins Maha Vajiralongkorn. Maar het volk en invloedrijke functionarissen twijfelen of hij wel geschikt is om op korte termijn koning te worden. Vajiralongkorn zou een playboy zijn en goede banden hebben met de verdreven Thaise premier Thaksin. Maar hier mag je als Thaise burger nooit openlijk over praten. Hier staan zware straffen op en soms zelfs de doodstraf.
Nu kreeg de showroom afgelopen zondag bezoek van de prinses van Thailand (de dochter van de koning). Dit bezoek wordt nooit aangekondigd en Pam kreeg 15 minuten van te voren te horen dat ‘de stoet’ onderweg was. De stoet houdt in; 20 politieauto’s met 60 politiemannen, een privé leger, dokter en nurse en een hond die werd aangesproken met Sir. De straat werd afgezet voor 3 uur lang en met snuffelhonden werd er op explosieven gecontroleerd. Ons kantoor werd ontruimd en ontsmet (dat was wel eens nodig; eindelijk een schone tafel). Pam die de Prinses hielp moest op haar knieën zitten en mocht haar niets aanreiken zonder eerst een buiging te maken. Ook de hond bleek bepaalde eisen te hebben. De soldaat vroeg of de hond gebruik mocht maken van het toilet. Jawel, deze harige Sir gaat gewoon op een toiletpot zitten en doet op commando zijn behoefte (ik hoop echt op het mannentoilet). Voor Pam is het best een nerveuze bedoeling omdat er niks mis mag gaan. Mochten er fouten gemaakt worden dan kan dit namelijk echt vreselijke gevolgen hebben. De prinses blijkt trouwens een enorme fan van ons merk SimStars te zijn en draagt hier diverse armbanden van.
Ach ons Koningshuis is toch zo slecht nog niet en gelukkig worden we niet doodgegooid met afbeeldingen van Beatrix.
Mocht een Thai dit schrijven vertalen dan kan het zomaar zijn dat we dinsdag a.s. niet op Schiphol aankomen…… Long Live The King.
zondag 13 maart 2011
Day 103
We hebben het met onze kids al regelmatig over het terugkeren naar Nederland. Wat zullen ze missen in Thailand en wat hebben ze gemist in Nederland. Voor Kiki is het vrij duidelijk. Ze heeft haar vriendinnen gemist en vooral Charlotte. Ook is ze weer blij als ze kan paardrijden op een normaal gevoed paard en niet op een witte behaarde ribbenkast. En hoe aardig de ‘Thaise paardrijleraar’ ook is, iets bijbrengen over paardrijden is echt te ver van zijn bed show, laat staan dat hij Kiki kan bijhouden in galop. Maar daarentegen zal ze hier de school en haar vriendinnen missen en het contact (inmiddels vriendschappen) met het personeel hier. Billy heeft wat meer vage en irrelevante onderwerpen. Ook werkt zijn korte termijn geheugen niet echt mee bij vragen wat hij heeft gemist in Nederland. Nu is nu. Hij zal ook zijn vriendjes op school missen en de olifanten… Maar ook de ‘Pohn soep’ en de ijs bonbons bij het zwembad (goede redenen om weer terug te keren).
En voor ons geldt dat we het fijne woon en leefklimaat hier vreselijk zullen missen. In Thailand hangt een bepaalde relaxt-heid die niet te omschrijven is. We hebben nog nooit een Thai kwaad of verhit gezien. En zo reikhalzend je in Nederland naar het weekend uit kijkt zo onbelangrijk is het hier. Want ook doordeweekse dagen zijn erg fijn hier. En ik zal de hulp in de vorm van Pohn er missen. Ze zorgt niet alleen voor het huishouden maar ook is ze verzorgend. Soms staat onze keuken vol met Thaise dames. We worden bevoorraad met kruiden voor de massages, massageolie, vitaminepillen en verse gember voor de gemberthee. Met de housekeeping erbij hebben we soms wel 9 dames in huis die allemaal bezig zijn om het je aangenaam te maken. Wel rest mij dadelijk de grote taak in Nederland om de kids weer te attenderen op het feit dat deze Thaise hoffelijkheid niet opgaat in ons koude kikkerlandje. Dat Kiki toch echt haar bril zelf moet poetsen, dat Billy snapt dat er geen ‘schalen ijsbonbons’ naar het bubbelbad worden gebracht en ik toch echt geen Pohn ben die alles achter hun kont opruimt…….
donderdag 10 maart 2011
Day 99
Suk San Wan Geuht Ka (Happy Birthday in Thais)
Gisteren hebben we de verjaardag van Cas gevierd. We hadden eerst de plaatselijk Thaise bakker blij gemaakt door alle taarten in de vitrine te kopen.We wilden namelijk het personeel in de fabriek en de showroom trakteren op gebak. De Thaise juffrouw viel bijna van haar stoel en wist niet hoe snel ze de manager er bij moest halen. Met onze achterbak vol met taarten (voor 120 man) gingen we op weg naar de fabriek waar Cas in de watten werd gelegd door de dames van de showroom met een leuk cadeau.
‘s-Middags hadden we een borrel in de bar van het resort gepland staan. Het personeel kwam aan gezongen met een taart en met een glas champagne proosten we met een aantal vrienden op de verjaardag van Cas. De 2 flessen Moet champagne had mijn zus meegenomen uit Nederland (nog bedankt zus!) Voor een flesje champagne in Thailand ben je al snel 200 euro kwijt. ‘s-Avonds had de chef kok een speciaal verjaardags diner voor ons gemaakt. Nadat we de kids in bed hadden gelegd hebben we dan ook heerlijk met z’n 2-en genoten van een onvergetelijk etentje. Het was een goede Geuht Ka!
dinsdag 8 maart 2011
Day 97
Zo ver van Oeteldonk af maar ik ben er toch vaak met mijn gedachten bij geweest. Het leuke is dat je via facebook toch wel een impressie opdoet van Carnaval 2011 en dan vooral door de foto uploads van Peter Forger (mooie outfit Es en Jet !). Ik heb met de kids carnavals nummers gedraaid via You Tube en de polonaise gedaan maar ik had toch een ander gevoel dan vorige jaren… Nu is wel ons voordeel dat we fit en wel genieten van een heerlijk land en een mooi klimaat en niet zoals een hoop vrienden morgen met een kater en een lege portemonnee wakker worden.
Wij luidden afgelopen vrijdag het 2 na laatste weekend in hier in Chiangmai en hoe angstvallig we proberen de tijd te rekken voelen we toch dat onze laatste dagen geteld zijn. Het gaat nu echt hard en op de een of andere manier voelen we ons hier niet fijn bij. We hebben afgelopen weekend nog maar eens heerlijk geprofiteerd van het mooie weer en hebben ons vermaakt aan het zwembad. Het was ook een soort ‘must’ want Cas was redelijk uit het veld geslagen na afgelopen business trip. Hij wist soms niet of hij zich in Chiangmai, Bangkok, Shenzen of Huangshan bevond. Hij leefde het hele weekend in een soort ijl toestand, dus rust op een bedje was bittere noodzaak (en ik offer me wel op…).
Nu wordt hij morgen natuurlijk wel een jaartje ouder dus misschien heeft dat ook wel enige invloed op zijn staat van paraatheid. De verjaardag heeft mij wel wat ‘Thaise stress’ opgeleverd want er is hier een chronisch te kort aan; slingers, ballonnen, bloemen en cadeaus. Ben dus haastig aan de slag gegaan met de kids om iets vergelijkbaars in elkaar te flansen en ik heb Pohn op pad gestuurd voor het een en ander (wat ik natuurlijk niet kan verklappen de avond voor de ‘Sweet 46’).
Abonneren op:
Posts (Atom)